Λίγα λόγια για το Ιστολόγιο...

Ο τίτλος του ιστολογίου ήταν αρχικά" ιστοημερολόγιο", όμως για καθαρά πρακτικούς λόγους (για να το βρίσκουν εύκολα οι μαθητές ) άλλαξε σε Ιστολόγιο της Ελένης Ζάχου.
Πιστεύω στην ελεύθερη διακίνηση του εκπαιδευτικού υλικού και μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κατά το δοκούν ό,τι υλικό θέλετε.
1. Στη δεξιά μπάρα βρίσκονται : υλικό για μαθήματα,φιλικά ιστολόγια κ. α

2. Στο κέντρο εμφανίζεται η καθημερινή ροή των αναρτήσεων ( με διάφορα θέματα)

3. Στην αριστερή μπάρα εμφανίζονται εργασίες -συμμετοχές μου σε εκδηλώσεις και προγράμματα

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Νέ σελίδα Θρησκευτικα Β΄Γυμνασίου ΝΠΣ
ΠΡΟΣΟΧΗ!!! καινούρια σελίδα με τα νέα προγράμματα σπουδών
ΠΡΟΣΟΧΗ!!! καινούρια σελίδα με Κοινωνική & Πολιτική Αγωγή (δεξιά)

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Νίκησε τον Νταή χωρίς να τον αγγίξεις (Εκπαιδευτικ...

Πατερικός: Νίκησε τον Νταή χωρίς να τον αγγίξεις (Εκπαιδευτικ...: Το bullying ή εκφοβισμός, έχει αυξηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια και ειδικά μεταξύ των παιδιών στα σχολεία. Είναι ένα σοβαρό φαινόμεν...

ΥΛΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ : ΟΙ ΣΛΑΒΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

  ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΘΑ ΔΕΙΤΕ;
 ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ-ΛΑΟΙ ΣΤΟΝ ΠΕΡΙΓΥΡΟ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ
 ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑ: ΟΙ ΣΛΑΒΟΙ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ
 ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΔΙΑΦΑΝΕΙΩΝ








  ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ -ΛΑΟΙ ΣΤΟΝ ΠΕΡΙΓΥΡΟ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ
ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑ: ΟΙ ΣΛΑΒΟΙ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

του Δημήτρη Παπανικολάου http://papanikolaoudimitris.blogspot.gr/2014/01/blog-post_21.html





 ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΔΙΑΦΑΝΕΙΩΝ


Εισόδια της Θεοτόκου

Εις την Πόλιν: Εισόδια της Θεοτόκου: Εισόδια της Θεοτόκου Ψηφιδωτό του 600 μ.Χ. , από την εκκλησία της Παναγιάς Κυριώτισσας  ( σημερινό Kalenderhane camii ), το μ...

ΑΥΤΙΣΜΟΣΥΝΔΡΟΜΟ ΑΣΠΕΡΓΚΕΡ

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Το παλάτι της Κνωσού 3d


ΤΑΙΝΙΑ : ΤΟ ΝΗΣΙ (ΡΏΣΙΚΗ)

Κάπου στη βόρεια Ρωσία, σ ένα μικρό ορθόδοξο μοναστήρι, εγκαταβιώνει ένας πολύ ασυνήθιστος άνθρωπος. Οι συμμοναστές του προβληματίζονται από την εκκεντρική συμπεριφορά του. Οι προσκυνητές της Σκήτης θεωρούν ότι έχει την δύναμη να θεραπεύει ασθένειες, να εξορκίζει τους δαίμονες και να προβλέπει το μέλλον. Ωστόσο, ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο, λόγω μιας αμαρτίας που διέπραξε στα νιάτα του. Η ταινία είναι μια παραβολή, που συνδυάζει την σοβιετική καθημερινότητα και την ορθόδοξη μοναστική πολιτεία, ακραιφνείς πρεσβευτές αντιστοίχως του αθεϊστικού υλισμού και της ένθεης πνευματικότητας. 
«Είναι μια ταινία για το γεγονός ότι ο Θεός υπάρχει. Προκύπτει μια στιγμή στη ζωή, που στο επίκεντρο βρίσκεται αυτό το σημαντικό ζήτημα. Επιπλέον, προσπαθώ να επεκταθώ σε νέα κινηματογραφικά είδη, στη συγκεκριμένη περίπτωση το είδος της ζωής των αγίων». 

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Ο Νιπτήρας σε ανθίβολο του 16ου αιώνα -- Κειμήλιο της Ιεράς Μονής Διονυσίου του Αγίου Όρους

Ο Νιπτήρας σε ανθίβολο του 16ου αιώνα -- Κειμήλιο της Ιεράς Μονής Διονυσίου του Αγίου Όρους

Το ανθίβολο ή αθίβολο είναι ένα ζωγραφικό σχέδιο με διάτρητα περιγράμματα που χρησιμοποιούσαν οι Βυζαντινοί ζωγράφοι για να αποτυπώσουν το σχέδιο στην επιφάνεια που ήθελαν να ζωγραφίσουν. Eπάνω στο ανθίβολο έριχναν καρβουνόσκονη, η οποία περνούσε μέσα από τις τρύπες και έτσι αποτυπωνόταν το σχέδιο του Αγίου. Στη συνέχεια χάρασσαν το σχέδιο με ένα αιχμηρό εργαλείο ώστε να φαίνεται καλύτερα

O Xριστός στέκεται αριστερά, έχοντας υψωμένο το δεξί χέρι σε διδασκαλία και στηρίζοντας το αριστερό στο χείλος της κολυμβήθρας. Eίναι ζωσμένος το λέντιον κατά την περιγραφή του Eυαγγελίου (Iωάννης 13:4) και γέρνει το σώμα του ελαφρά μπροστά λυγίζοντας το αριστερό του πόδι. Mπροστά από τον Kύριο κάθεται σε έδρανο ο Πέτρος έχοντας γυμνώσει τα πόδια του μέχρι τα γόνατα -το ένα μέσα στο νερό και το άλλο έξω- και φέρνοντας το δεξί του χέρι στο κεφάλι. Oι λοιποί μαθητές απεικονίζονται πίσω από τον Πέτρο σε έναν όμιλο εκτός από τον Iούδα που κάθεται χωριστά μπροστά, από το έδρανο, συνομιλώντας με τον διάβολο.

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

Αέναη επΑνάσταση: 18 Σεπτεμβρίου του 1834 η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα τ...

Αέναη επΑνάσταση: 18 Σεπτεμβρίου του 1834 η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα τ...: 18 Σεπτεμβρίου του 1834 η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα της Ελλάδας. Επιμέλεια: Σοφία Ντρέκου/Αέναη επΑνάσταση Η Αθήνα σαν σήμερα το 18...

Η Θεολογία Μεσοπέλαγα: Συνέδριο του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ με το Ευρω...

Η Θεολογία Μεσοπέλαγα: Συνέδριο του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ με το Ευρω...: Το Τμήμα Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης διοργανώνει μαζί με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Πυρηνικών Ερευνών (CERN) διήμ...

ΥΛΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ : Ο ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

ΥΛΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ : ΑΠΟ ΤΗ ΡΩΜΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΡΩΜΗ

ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΘΑ ΔΕΙΤΕ:
ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ


ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ



Εισαγωγή στη Μεσαιωνική Ιστορία

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

ΠΡΟΤΥΠΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΗ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

 1. Το «ξύλο» του παραδείσου, για το οποίο γίνεται λόγος στα πρώτα κεφάλαια της Γένεσης (1-2), προτυπώνει σύμφωνα με αρκετούς Πατέρες της Εκκλησίας μας τον Τίμιο Σταυρό του Χριστού...

2. Τα ξύλα που τοποθέτησε ο Αβραάμ για τη θυσία του υιού του Ισαάκ, προτυπώνουν το Σταυρό του Κυρίου, ο δε Ισαάκ είναι τύπος του θυσιασθέντος Θεού – του Ιησού Χριστού. 


3. Η ευλογία που έδωσε ο Ιακώβ στον Ιωσήφ (Γένεση μζ΄, 31) και στα τέκνα του (μη΄, 14), η προσκύνηση του Ιωσήφ καθώς και η εναλλαγή των χειρών κατά τη πατρική ευλογία του Ιακώβ, θεωρείται προσκύνηση του Σταυρού. Ο δε άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει ότι σε όλο το βίο του Ιακώβ, ενεργείται το μυστήριο του Σταυρού (Migne PG 151, 133). 


4. O Ιωσήφ ο Πάγκαλος είναι τύπος τους σταυρωθέντος Χριστού. 


5. Ο Μωυσής βόσκοντας τα πρόβατα του πεθερού του Ιοθόρ, βρέθηκε έκθαμβος ενώπιον της φλεγόμενης και μη καιόμενης βάτου (Έξοδος 3, 4-5). Στο γεγονός αυτό έχουμε τον τύπο ολόκληρης της ζωής του Λυτρωτού μας και συγχρόνως του σταυρού. 


6. Όταν ο Μωυσής μετά του ισραηλίτικου λαού έφευγε από την Αίγυπτο, εξέτεινε τη ράβδο του και διέτεμε την ερυθρά θάλασσα. Κι εδώ έχουμε προτύπωση του Σταυρού. 


7. Βαδίζοντας ο Μωυσής στην έρημο με το λαό του Θεού, βρήκαν πικρό νερό στη πηγή της Μερρά. Του έδειξε ο Θεό ξύλο – κατόπιν προσευχής – το οποίο τοποθέτησε στο νερό κι έγινε γλυκό και πόσιμο. Το ξύλο αυτό είναι τύπος του σταυρού (Έξοδος 15, 22). 


8. Στην έρημο Σιν (Έξοδος 17, 1-7), η έλλειψη του νερού προκάλεσε πάλι εκδήλωση αχαριστίας των ισραηλιτών. Ο Μωυσής χτύπησε δύο φορές τη πέτρα και εξήλθε ύδωρ πόσιμο. Πλην του σταυρού εδώ στη πέτρα προτυπώνεται και ο Γολγοθάς όπου στήθηκε ο σταυρός του Κυρίου. 


9. Και η ράβδος του Ααρών (Αριθμοί 17, 17-28), η οποία βλάστησε και έκτοτε φυλάσσονταν στη σκηνή του Μαρτυρίου, θεωρείται τύπος του Σταυρού. 


10. Όταν επιτέθηκαν οι Αμαληκίτες στους Ισραηλίτες, ο Μωυσής ανήλθε επί υψώματος και όρθιος άπλωσε τα χέρια του πλάγια, σχηματίζοντας το σημείο του Σταυρού. Όσο κρατούσε έτσι τα χέρια του νικούσαν οι ισραηλίτες. Νικούνταν δε όταν τα κατέβαζε για να ξεκουραστεί. Έτσι, ο Ααρών και ο Ωρ ανέλαβαν να κρατούν τα χέρια του. 


11. Μετά το θάνατο του Ααρών, καθώς πορεύονταν οι ισραηλίτες στην έρημο, δέχθηκαν αλλεπάλληλες επιθέσεις από φαρμακερά φίδια (Αριθμοί 21 κεφ.). Τότε ο Μωυσής με εντολή του Θεού, κατασκεύασε χάλκινο ομοίωμα όφεος, το τοποθέτησε σε κοντάρι και το ύψωσε πάνω σε ένα ύψωμα. Όσοι ισραηλίτες δαγκώνονταν από φίδια, έβλεπαν τον χάλκινο όφη και γλύτωναν το θάνατο. Τη σκηνή αυτή ταύτισε ο Κύριος με τον σταυρικό του Θάνατο (Κατά Ιωάννη 3,14-15). 


12. Στα πάθη του πολύαθλου Ιώβ, η αγία μας Εκκλησία βλέπει τη προτύπωση του σταυρικού Πάθους του Κυρίου μας. 


13. Τα πάθη του δούλου του Θεού, στο β΄ μέρος του βιβλίου του Ησαία, είναι για την Εκκλησία μας τύπος του σταυρικού Πάθους του Κυρίου μας. 


14. Στους ψαλμούς 4 και 59 έχουμε επίσης πρυτυπώσεις του Σταυρού. 


15. Όταν κατά τη κλήση του Προφήτη Ησαία, ένα Σεραφείμ τοποθέτησε δια τη λαβίδος άνθρακα στο στόμα του για να τον εξαγνίσει, ο άνθρακας αυτός προτυπώνει κατά τον Γερμανό Κωνσταντινουπόλεως τον Σταυρό.
 

http://tribonio.blogspot.gr

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Ινφογνώμων Πολιτικά: Νέες εντυπωσιακές εικόνες από την Αμφίπολη - Κίνδυνοι στατικότητας του μνημείου

Ινφογνώμων Πολιτικά: Νέες εντυπωσιακές εικόνες από την Αμφίπολη - Κίνδυνοι στατικότητας του μνημείου

ΣΚΩΤΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΧΩΡΑ

Γιατί οι Σκωτσέζοι θέλουν να "αποδράσουν" από το Ηνωμένο Βασίλειο



ΕΝΑΣ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΑΡΧΑΙΟΣ ΛΑΟΣ


Η Σκωτία θέλει να αποδράσει από την "φυλακή" του Ηνωμένου Βασιλείου, καθώς αποτελεί μια τελείως διαφορετική εθνότητα από τους Άγγλους, με ιστορία χιλιάδων χρόνων και διαφορετική φυλετική καταγωγή.
Είναι ένας αρχαίος περήφανος λαός και δεν μπορεί να ανεχθεί να αποτελεί το "δεκανίκι" των Άγγλων που είναι η κυριαρχούσα εθνότητα στην κρατική οντότητα της Βρετανίας, εδώ και τρεις αιώνες όταν το 1707 το βασίλειο της Σκωτίας ενώθηκε με αυτό της Αγγλίας, με την υπογραφή της Ενωτικής Πράξης μεταξύ των κυβερνήσεων των δυο κρατών και στη δημιουργία του Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας.
Οι Σκωτσέζοι είναι λαός κελτικής καταγωγής, αντίθετα με τους Άγγλους που αποτελούν ένα κράμα γερμανικών φυλών με λίγο κελτικό αίμα.
Η κέλτικη γλώσσα, εκτός απ’ τη βρετανική περιλαμβάνει και μια δεύτερη γλωσσική ομάδα, που λέγεται γαελική. Πρόκειται για την σκωτική, την ιρλανδική και τη μανική (που μιλιέται στο νησί Μαν). Καμιά από τις παραπάνω πανάρχαιες κέλτικες διαλέκτους δεν είναι ακριβώς όμοια με την άλλη. 

Πάντως όλες κατάγονται απ’ την αρχαία κελτική γλώσσα. Η οποία ουδεμία εμφανή σχέση έχει με τη σημερινή αγγλική, που είναι ένα κράμα κελτικής, γερμανικής και γαλλικής, εξού και οι περιπλοκές της τόσο όσον αφορά την
ορθογραφία, όσο και τη φθογγολογία.

Πρόκειται για έναν λαό εξαιρετικά εξαπλωμένο και διασπαρμένο. Έφτανε από τις ευρωπαϊκές ακτές της μεσογείου μέχρι τη Σκωτία και την Ιρλανδία αλλά και μέχρι το κέντρο της Μικράς Ασίας. Οι προς Γαλάτας επιστολές του Αποστόλου Παύλου απευθύνονται στους Γαλάτες (Κέλτες) της κεντρικής Μικράς Ασίας.



Scotish The Brave: Ένα υπέροχο εθνικό εμβατήριο με την παραδοσιακή γκάιντα
Οι Κέλτες πέρασαν στο νησί Μεγάλη Βρετανία από δύο μεριές. Από τη γαλλική Βρετάνη και από την Ιρλανδία, όπου έφτασαν νωρίτερα πάλι απ’τη Βρετάνη. Το γεγονός συνέβει την εποχή του σιδήρου, δηλαδή γύρω στο 1000π.Χ.
Οι Σκωτσέζοι είναι κέλτες κατά την καταγωγή. Όμως δεν ονομάζονταν έτσι πάντα, αλλά από τον 11ο μ.χ. αιώνα και έπειτα. Μέχρι τότε η Σκωτία είχε το ρωμαϊκό όνομα Καληδονία.
Ένα «Αγγλοσαξονικό Χρονικό» του 10ου αιώνα είναι η αρχαιότερη πηγή με τη χρήση της ονομασίας Σκωτία. Προέρχεται από το λατινικό Scoti, αγνώστου προελεύσεως, που αναφερόταν στους Γαλάτες της Ιβερνίας (σημερινή Ιρλανδία). Η ύστερη λατινική ονομασία Scotia (χώρα των Γαλατών) χρησιμοποιόταν μόνο για τις περιοχές της Σκωτίας όπου ομιλούνταν Κελτικά, ενώ κατά τον Ύστερο Μεσαίωνα περιλάμβανε ολόκληρη την περιοχή της Σκωτίας. Σήμερα, ο όρος χρησιμοποιείται για να δηλώσει οποιονδήποτε κάτοικο της περιοχής, ανεξάρτητα της εθνικότητας των προγόνων του.
Η γραπτή ιστορία της Σκωτίας ξεκίνησε με την άφιξη των Ρωμαίων στη νότια και κεντρική Μεγάλη Βρετανία, όταν κατέλαβαν τα τωρινά εδάφη της Αγγλίας και της Ουαλίας και τα μετέτρεψαν στη ρωμαϊκή επαρχία Britannia. Η κατοχή της Σκωτίας από τους Ρωμαίους γνώρισε σύντομα διαλείμματα. Οι Ρωμαίοι έχτισαν το Τείχος του Αδριανού για να ελέγξουν τις τοπικές φυλές και από τις δυο πλευρές, αλλά τελικά αποτέλεσε το βόρειο σύνορο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Βρετανία.
Τον 4ο μ.χ. αιώνα έρχονται στην περιοχή της σημερινής Σκωτίας και νεότεροι εξ Ιρλανδίας Κέλτες, οι Πίκτοι. Το 860 ο βασιλιάς των Σκωτσέζων Κέννεθ θα τους υποτάξει και θα τους εξαφανίσει ως ευδιάκριτη εθνότητα.  Οι Ρωμαίοι ωστόσο πολύ νωρίτερα τα βρίσκουν μπαστούνια με τους άγριους Σκωτσέζους. Ωστόσο, ο στρατηγός Ιούλιος Αγκρίκολα τους νικάει το 84π.χ., τη χρονιά που οι ρωμαίοι κατακτητές φτάνουν μέχρι τη Σκωτία. Όμως δεν κατάφεραν να καθυποτάξουν αυτόν τον πολεμικό λαό, γι’αυτό κι ο Αδριανός χτίζει το 120μ.χ. το περίφημο τείχος που φέρει το όνομά του, κόβοντας την Μεγάλη Βρετανία στα δύο ώστε να μην περνούν οι σκωτσέζοι στη γειτονική Αγγλία. Φυσικά αυτο το τείχος βοήθησε και στο να παραμείνει η φυλετική καθαρότητα των Σκοτσέζων.
Από το 843 που ο βασιλιάς Κέννεθ ιδρύει το βασίλειο της Σκωτίας, όλα ηρεμούν σιγά σιγά και η Σκωτία γίνεται με τον καιρό μια νοικοκυρεμένη χώρα, χάρη στις εξαιρετικές επιδόσεις των Σκωτσέζων στην οικονομία. Εξού και η παροιμιώδης τσιγγουνιά τους. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει άλλωστε, πως ο δημιουργός της επιστήμης της πολιτικής οικονομίας ο Άνταμ Σμιθ ήταν σκωτσέζος.
Έτσι δίπλα στην πρώτη βασιλική δυναστεία των Κέννεθ, έρχεται και κολλάει στα γρήγορα μια δεύτερη, των Ντάνκαν. Η ιστορία των απογόνων και των δύο δυναστειών θα αποτελέσει την αφορμή για να γραφεί το σπουδαιότερο λογοτεχνικό κείμενο πάνω στο πρόβλημα της λύσσας για εξουσία: ο Μάκβεθ του Σαίξπηρ, μια τραγωδία βουτηγμένη σε σκωτσέζικο αίμα απ’την πρώτη μέχρι την τελευταία αράδα.  Η πραγματική ιστορία της τραγωδίας αναφέρεται στον ομώνυμο σκωτσέζο βασιλιά που ήταν γιός του ηγεμόνα του Μορέμπ, τον δολοφόνησε ο ανιψιός του το 1020, του πήρε το στέμμα και βασίλευσε ως Μάλκομ Β’. Το 1040 τον δολοφόνο διαδέχεται ο Ντάνκαν-τον οποίο όμως ο Μάκβεθ γιος του δολοφονηθέντος θα τον σκοτώσει ως εκδίκηση και θα του πάρει το στέμμα. Τελικά μετά από την προσπάθεια υφαρπαγής του στέμματος από 5-6 βασιλιάδες ο γιός του Ντάνκαν θα σκοτώσει τον Μάκβεθ και θα γίνει ο επόμενος βασιλιάς με το όνομα Μάλκομ Γ’.
Στην εποχή της βασιλείας του δολοφόνου του Μάκβεθ, του Μάλκομ Γ’ οι σκωτσέζοι υιοθετούν την αγγλική γλώσσα καθώς και τα αγγλικά ήθη των γερμανικής καταγωγής γειτόνων τους, ενώ μέχρι τότε μιλούσαν κελτικά.
Το βασίλειο των Πίκτων ήταν το κράτος που έγινε τελικά γνωστό ως Άλμπα ή Σκωτία. Στις αρχές του 8ου αιώνα, το βασίλειο των Πίκτων ήταν σε μεγάλο βαθμό όμοιο με το βασίλειο των Σκώτων, υπό τη βασιλεία του Αλέξανδρου Α' της Σκωτίας (1107 – 1124). Ωστόσο, μέχρι τον 10ο αιώνα, οι Πίκτες επηρεάστηκαν από τη γαελική κουλτούρα και ανέπτυξαν ένα μύθο με ιρλανδικές ρίζες γύρω από τον πρόγονο της τότε βασιλικής δυναστείας, τον Κένεθ Α' της Σκωτίας.
Μέχρι το 12ο αιώνα, οι βασιλείς της Άλμπα κατέκτησαν τα αγγλόφωνα εδάφη στα νοτιοανατολικά και κυρίευσαν το Γκάλογουεϊ και το Κέιθνες, ενώ στο τέλος του 13ου αιώνα διαμορφώθηκαν τα σύνορα Αγγλίας - Σκωτίας όπως είναι γνωστά περίπου σήμερα. Ωστόσο, οικονομικές και πολιτισμικές αλλαγές μετέβαλαν τη Σκωτία κατά τα ύστερα μεσαιωνικά χρόνια. Στα χρόνια του βασιλιά Δαυίδ Α' της Σκωτίας, ξεκίνησαν η φεουδαρχία, η αναδιοργάνωση της κυβέρνησης και η ίδρυση των πρώτων, από νομικό ορισμό, πόλεων, που ονομάζονταν burghs. Συν τοις άλλοις, η μετανάστευση Γάλλων και Άγγλων ιπποτών και κληρικών έφερε πολιτισμικές αναμείξεις: ο πολιτισμός και η γλώσσα των παράκτιων περιοχών στα ανατολικά και νοτιοανατολικά δέχτηκε αγγλικές επιρροές, ενώ η υπόλοιπη χώρα διατήρησε τη Γαελική γλώσσα.
Ο θάνατος του Αλέξανδρου Γ' της Σκωτίας το 1286 και της εγγονής του, Μαργαρίτας της Νορβηγίας, έσπασε τη διαδοχή των βασιλιάδων της Σκωτίας, με αποτέλεσμα να παρέμβει ο βασιλιάς Εδουάρδος Α' της Αγγλίας, ο οποίος τοποθέτησε τον Ιωάννη της Σκωτίας σαν υπο-βασιλιά. Η σχέση αυτή διεκόπη, οδηγώντας σε μια αποτυχημένη προσπάθεια των Άγγλων για καθολική κυριαρχία. Πρόκειται για το γνωστό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας, με επιφανή τον Γουίλιαμ Γουάλας και άλλους, ενώ στη διαιρεμένη χώρα έγινε βασιλιάς ο Ροβέρτος Μπρους. Ο πόλεμος συνεχίστηκε για κάποιες δεκαετίες μέχρι τα μισά του 14ου αιώνα. Η έλλειψη διαδόχου του Δαυίδ Β' της Σκωτίας οδήγησε τον ανιψιό του, Ροβέρτου Β', στο θρόνο και στην καθιέρωση της δυναστείας των Στιούαρτ, που βασίλεψαν στη Σκωτία μέχρι τα τέλη του Μεσαίωνα. Η χώρα γνώρισε μεγάλη ευημερία κατά τη Σκωτσέζικη Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό.

Το 1603, ο Ιάκωβος ΣΤ' της Σκωτίας κληρονόμησε τον αγγλικό θρόνο. Η Σκωτία παρέμεινε, εκτός μιας σύντομης περιόδου, ξεχωριστό κράτος, παρά τη σύγκρουση μεταξύ στέμματος και Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας περί εκκλησιαστικής διακυβέρνησης. Το 1707, αγγλικές απειλές για πάγωμα του εμπορίου και της ελεύθερης διακίνησης από τα σύνορα Αγγλίας - Σκωτίας, οδήγησαν στην υπογραφή της Ενωτικής Πράξης του 1707 μεταξύ των κυβερνήσεων των δυο κρατών και στη δημιουργία του Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας.
Το 1745 οι Χαϊλάντερς επαναστατούν διεκδικώντας τη σκωτσέζική τους γνησιότητα και φυσικά την ανεξαρτησία τους αν και λίγο νωρίτερα το 1707 τα δύο βασίλεια της Σκωτίας και Αγγλίας είχαν ενωθεί σε ένα – το Ενωμένο βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας. Αργότερα βέβαια με την προσάρτηση του Ώλστερ (βόρεια Ιρλανδία) θα πάρει το πλήρες σημερινό όνομα: Ενωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας.
Αξίζει να σημειωθεί πως η ένωση των δύο βασιλείων, της Αγγλίας και της Σκωτίας, έγινε από τη βασίλισσα Άννα Στιούαρτ, που αν και Σκωτσέζα ήταν βασίλισσα της Αγγλίας πριν από την ένωσή της με την Σκωτία.
Το 1998, εγκαθιδρύθηκε το Κοινοβούλιο της Σκωτίας από την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου. Αρχηγός κράτους στη Σκωτία είναι ο Βρετανός μονάρχης, επί του παρόντος η βασίλισσα Ελισάβετ Β'.
Οκτώ ημέρες πριν το κρίσιμο δημοψήφισμα της 18ης Σεπτεμβρίου, το Παλάτι του Μπάκιγχαμ διαμηνύει σε υψηλούς τόνους "Αφήστε ήσυχη τη Βασίλισσα" την ώρα που ο Βρετανός πρωθυπουργός, Ντέιβιντ Κάμερον, ο ηγέτης των Φιλελεύθερων, Νικ Κλεγκ και ο επικεφαλής των Εργατικών, Εντ Μίλιμπαντ, μεταβαίνουν σήμερα στη βόρεια Σκωτία έχοντας ήδη αλλάξει άρδην τα προγράμματά τους προκειμένου να πείσουν τους πολίτες να ψηφίσουν όχι στην ανεξαρτητοποίηση.
Την ίδια ώρα, σύμφωνα με την βρετανική "Telegraph", κορυφαίες τράπεζες , όπως η Barclay's, η Deutsche Bank, η Societe Generale και η JP Morgan, προειδοποιούν ότι, εάν οι Σκωτσέζοι ψηφίσουν υπέρ της απόσχισης, τότε αυτό θα σήμαινε καταστροφή για την βρετανική οικονομία.
Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα επισημαίνουν μάλιστα ότι, αμέσως μετά τις πρώτες δημοσκοπήσεις που έδειξαν ότι μπορεί να επικρατήσει το "ναι" στην απόσχιση την ημέρα της κάλπης ,πολλοί ήταν αυτοί που απέσυραν τα χρήματά τους από βρετανικές εταιρείες. Από την πλευρά της, η γαλλική επενδυτική τράπεζα, Societe Generale, προέβλεψε πως , εάν τελικά οι Σκωτσέζοι ψηφίσουν υπέρ της ανεξαρτητοποίησης, τότε η στερλίνα θα μπορούσε να κατρακυλήσει ακόμα και 5% έναντι του δολαρίου.
Η πιθανότητα να ψηφίσουν οι Σκωτσέζοι την ανεξαρτησίας τους είναι πλέον πολύ μεγάλη, καθώς το ρεύμα του "ναι" αυξήθηκε εντυπωσιακά τους τελευταίους δύο μήνες, και όλοι γνωρίζουν ότι οι αναποφάσιστοι, επιλέγουν στο τέλος με βάση το ρεύμα του νικητή. Πρόκειται για μια ξεκάθαρα διαφορετική εθνότητα που δεν αφομοιώθηκε ποτέ από την αγγλική κηδεμονία, και τώρα νιώθει αρκετά δυνατός να σταθεί στα πόδια του ακολουθώντας τον δικό του δρόμο. Μην ξεχνάμε ότι τα πετρέλαια που δίνουν την ενεργειακή ανεξαρτησία στην Αγγλία, ανήκουν στην σκωτσέζικη ΑΟΖ της Βόρειας Θάλασσας.
Εάν φύγουν οι Σκωτσέζοι η Αγγλία θα "μυκρίνει" αισθητά, και οι άρχοντες του Λονδίνου θα πέσουν θύματα για πρώτη φορά του δικού τους δόγματος, του "διαίρει και βασίλευε". Τελικά η Θεία Δικαιοσύνη χτυπά με αρκετή δόση ειρωνίας.




Πηγή

Εκπαιδευτικά σενάρια για τα γλωσσικά μαθήματα

Θρησκευτικά ... αλλιώς!!!: Εκπαιδευτικά σενάρια για τα γλωσσικά μαθήματα: Εδώ μπορείτε να βρείτε σενάρια για τη διδασκαλία της αρχαιοελληνικής και νεοελληνικής γλώσσας και γραμματείας με την αξιοποίηση των ψηφιακ...

Τρεις αλήθειες για το θεολόγο καθηγητή και ένας μύ...

Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες: Τρεις αλήθειες για το θεολόγο καθηγητή και ένας μύ...: Τρεις αλήθειες…. Όλο και κάποιες αιτίες και αφορμές δίνονται για να συζητάμε για το «είδος» των θεολόγων καθηγητών και το «είδος» του ...

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Αμφίπολη: Παρουσίαση της πρώτης σχεδιαστικής αναπαράστασης του ταφικού μνημείου

Δημοσιεύματα στη «Νιου Γιορκ Τάιμς» για τις έρευνες στην Αμφίπολη
Συνεχίζονται οι ανασκαφικές εργασίες στον λόφο Καστά από τη ΚΗ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων.
Η αφαίρεση των αμμωδών χωμάτων συνεχίζεται οριζόντια και σε όλη την έκταση του χώρου, ανάμεσα στον διαφραγματικό τοίχο με τις Καρυάτιδες  και τον τρίτο τοίχο, ώστε να  επιτυγχάνεται η εξισορρόπηση των πιέσεων και να διασφαλίζεται σταθερά η στατική επάρκεια του μνημείου, σύμφωνα με τις αποφάσεις της διεπιστημονικής τεχνικής ομάδας.

Σήμερα, παρουσιάζεται η πρώτη αξονομετρική σχεδιαστική αναπαράσταση του ταφικού μνημείου, από τον αρχιτέκτονα του ΥΠΠΟΑ κ. Μ. Λεφαντζή, με τους δύο  διαφραγματικούς τοίχους επί των οποίων φέρονται, στον μεν  πρώτο  οι  Σφίγγες, στο δε δεύτερο  οι Καρυάτιδες. Οι εργασίες συντήρησης  και στερέωσής τους συνεχίζονται. Συνεχίζονται, επίσης, οι εργασίες τεκμηρίωσης του συνόλου των αρχαιολογικών ανασκαφικών εργασιών, με ψηφιακά και συμβατικά μέσα.



Δημοσιεύματα στη «Νιου Γιορκ Τάιμς» για τις έρευνες στην Αμφίπολη

Στα αρχαιολογικά ευρήματα στην Αμφίπολη αναφέρεται δημοσίευμα στη «Νιου Γιορκ Τάιμς», υπογραμμίζοντας την ανακάλυψη των δύο Καρυάτιδων, «οι οποίες θεωρείται ότι προστάτευαν τους θησαυρούς του τάφου, που χρονολογείται κατά τον 4ο αιώνα π.Χ.» και ότι «αρχαιολόγοι τον χαρακτηρίζουν ως τον μεγαλύτερο αρχαίο τάφο που ανακαλύφθηκε στην Ελλάδα».
Όπως επισημαίνεται, «τα ευρήματα, που υποδηλώνουν ότι πρόκειται για τον τάφο ενός εξέχοντος προσώπου της αρχαίας Μακεδονίας την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, έχουν οδηγήσει σε διάφορες εικασίες για την ταυτότητα του νεκρού».
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο ερευνητής Άντριου Τσαγκ, συγγραφέας του βιβλίου «Αναζητώντας τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου», θεωρεί ότι πρόκειται πιθανώς είτε για την Ολυμπιάδα, μητέρα του Αλέξανδρου, είτε για τη γυναίκα του τη Ρωξάνη.
naftemporiki.gr

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

Όψεις της οικονομικής ζωής του Βυζαντίου

Δημοσιεύθηκε: 4 Σεπτεμβρίου 2014 Κατηγορίες: Επιστήμες, Τέχνες & Πολιτισμός
byzantio-oikonomia
Η οικονομία στο Βυζάντιο είναι ένας τομέας που έχει πολύ λίγο μελετηθεί, αν και είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα αυτού που σήμερα αποκαλούμε ελεύθερη οικονομία με κρατικό παρεμβατισμό. Οι Βυζαντινοί το πέτυχαν αυτό και για μεγάλο χρονικό διάστημα η οικονομία τους αναπτύχθηκε αργά και ισορροπημένα, χωρίς να υποστούν τις άγριες μεταπτώσεις που παρουσιάστηκαν στη Δύση με τις επώδυνες κοινωνικές ανακατατάξεις του 11ου αιώνα, όταν ολόκληρες ομάδες δεν κατόρθωσαν να επιβιώσουν. Στην οικονομική ιστορία το Βυζάντιο είναι ένα επιτυχημένο παράδειγμα ανάπτυξης
Όσοι ασχολούνται με τη Βυζαντινή Ιστορία είχαν διαπιστώσει από χρόνια ένα σημαντικό κενό στις γνώσεις μας για αυτή την εποχή. Ενώ γενικά γνωρίζουμε αρκετά για την πολιτική, στρατιωτική και εκκλησιαστική Ιστορία, για την τέχνη και τον πολιτισμό, γνωρίζουμε ελάχιστα για την οικονομική Ιστορία της χιλιόχρονης αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης. Και ωστόσο, ένα από τα πιο πετυχημένα και μακρόβια κράτη στην Ιστορία της Ευρώπης δεν μπορεί παρά να βασιζόταν, μεταξύ άλλων, σε μιά ισχυρή οικονομία και μια συνετή δημοσιονομική πολιτική.
Η οικονομία του Βυζαντίου αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο του βυζαντινού οικοδομήματος και βασικό παράγοντα διαιώνισης του.Η βυζαντινή οικονομία στηριζόταν σε μια καλώς oργανωμένη και ελεγχόμενη γεωργία που ανήκε στον αυτοκράτορα,τους μεγάλους Στρατιωτικούς και τον κλήρο από πλευράς ιδιοκτησίας της γης και καλλιεργoύνταν από μικροκαλλιεργητές, εξαρτημένους αγρότες και δούλους.
Το μεγάλο όπλο της βυζαντινής οικονομίας ήταν το διεθνές εμπόριο.Το Βυζάντιο γεωοικονομικά ευρισκόμενο σε ένα μοναδικό διεθνές εμπορικό σταυροδρόμι της μεσαιωνικής εποχής, αξιοποίησε τη θέση του και οικοδόμησε ισχυρότατο διεθνές ναυτιλιακό και χερσαίο εμπόριο. Η Κωνσταντινούπολη και η Θεσσαλονίκη απετέλεσαν σταυρικούς κόμβους (ας θυμηθούμε την Εγνατία Οδό) εμπορίου και μεταφορών και συνακόλουθα συσσώρευσης μεγάλου πλούτου.
Οι φόροι των διεθνών και εσωτερικών εμπορικών συναλλαγών πλούτιζαν τα κρατικά ταμεία τα οποία έτσι μπορούσαν να στηρίξουν τον μισθοφορικό στρατό,την γραφειοκρατία και τις κρατικές επενδύσεις.Επι πλέον υπήρχε και ο φόρος επι της γης και της αγροτικής παραγωγής, συν το φόρο επιτηδευμάτων.
Το ελληνικό στοιχείο συμμετείχε ενεργά και δυναμικά στο βυζαντινό εμπόριο και ιδιαίτερα στην εμποροναυτιλία.`Όμως υπήρχαν και ικανοί ανταγωνιστές: οι Αρμένιοι,οι Εβραίοι,οι Βενετοί και Γενοβέζοι,οι Σύριοι,οι Καππαδόκες οι οποίοι ήλεγχαν το τραπεζικό σύστημα.
MIXALOLIAKOSLarge11
Οι τιμές των προϊόντων
Στο βυζάντιο συναντούμε όλες τίς όψεις της οικονομικής ζωής πού θά μπορούσε νά διανοηθεί κάποιος. Ο πρωτογενής τομέας (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία ακόμη καί τά ορυχεία), μεταποίηση (μεταλλουργία. υφαντουργία, κλπ.), το εμπόριο, η ναυτιλία, η νομισματική κυκλοφορία, ο ρόλος του κράτους στήν οικονομία, οι μισθοί καί οι τιμές, οι διεθνείς οικονομικές σχέσεις καθώς επίσης και η οικονομική ιδεολογία αυτού του κράτους, η οποία διέφερε ριζικά από την καπιταλιστική ιδεολογία της νεώτερης εποχής. Οι τιμές παρέμειναν σταθερές στο Βυζάντιο, τουλάχιστο μέχρι τά τέλη του 11ου αιώνα, ενώ η ανεργία είναι μια λέξη που εμφανίστηκε μετά τήν εξάπλωση του καπιταλιστικού συστήματος.
Μια από τις βασικότερες λειτουργίες του οικονομικού συστήματος είναι ο καθορισμός της τιμής ενός αγαθού ή μιας υπηρεσίας. Στό καπιταλιστικό σύστημα η τιμή καθορίζεται από τη ζήτηση και τήν προσφορά. Ο μηχανισμός αυτός έχει πολλά πλεονεκτήματα, όταν συντρέχουν ορισμένες προϋποθέσεις. Γίνεται προβληματικός άν εφαρμοστή σέ μια εποχή όπως ο μεσαίωνας, όταν το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας εξαρτάται από την αγροτική παραγωγή καί αυτή από τις διακυμάνσεις του καιρού. Περίοδοι εκτεταμένης ανομβρίας προκαλούν έλλειψη βασικών ειδών διατροφής καί τότε ο μηχανισμός ζήτησης-προσφοράς οδηγεί σε απότομη άνοδο της τιμής των τροφίμων και, συνεπώς, στο θάνατο όσων δέν έχουν αρκετά χρήματα για να αγοράσουν την πανάκριβη πλέον τροφή τους. Όπως είναι λογικό, στο μεσαίωνα η εξισορρόπηση ζήτησης – προσφοράς μέσω της τιμής δεν ήταν αποδεκτός τρόπος λειτουργίας της οικονομίας.
Από ό,τι φαίνεται, στο Βυζάντιο δεν αναπτύχθηκε συστηματική θεωρητική διερεύνηση, όπως στη Δύση, για την έννοια της “δίκαιης” τιμής. Στην πράξη, η τιμή διαμορφωνόταν είτε μέ διαπραγμάτευση των ενδιαφερόμενων πλευρών, είτε από τή συνολική ζήτηση και προσφορά είτε μέ κρατική ρύθμιση του ποσοστού κέρδους, στην οποία θά επανέλθουμε παρακάτω. Υπήρχε δηλαδή μια ευρεία και ελαστική έννοια της “δίκαιης” τιμής. Οπωσδήποτε είναι ενδιαφέρον ότι παρατηρείται μια πιο σφαιρική καί ισορροπημένη αντίληψη για τούς τρόπους διαμόρφωσης της τιμής σέ σχέση με τον σημερινό “φονταμενταλισμό της ελεύθερης αγοράς”. Η αντίληψη αυτή σχετιζόταν με μια φιλάνθρωπη προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία ήταν απαράδεκτη η εκμετάλλευση ενός ανθρώπου πού βρίσκεται σέ έκτακτη ανάγκη. Είναι ενδιαφέρον ότι ο απόηχος αυτής της αντίληψης διατηρήθηκε στον πολύ λαό ως τις μέρες μας καί επιζεί στις διάφορες διαμαρτυρίες για “κερδοσκοπία”, παρόλο πού το θεμέλιο ακριβώς του καπιταλιστικού συστήματος είναι ο σκοπός της μεγιστοποίησης του κέρδους μέσα στον ελεύθερο ανταγωνισμό.
Παρεμπιπτόντως, αυτό πού είναι απροσδόκητο είναι ότι δέν καταγράφονται παραδείγματα επιβολής τιμών από το κράτος, όπως είχε συμβεί επί Διοκλητιανού ή όπως συνέβαινε στα πρόσφατα κομμουνιστικά καθεστώτα. Η διαπίστωση αυτή, μαζί μέ τήν αντίληψη γιά το κέρδος στήν οποία θά αναφερθούμε παρακάτω, επιβεβαιώνει ότι η οικονομική ζωή στο Βυζάντιο ήταν σέ μεγάλο βαθμό ελεύθερη καί όχι κεντρικά κατευθυνόμενη. Επομένως οι υποστηρικτές της άποψης ότι “όλοι οι υπήκοοι του κράτους ήταν αιχμάλωτοι του αυτοκράτορα” (Guillou, “Βυζαντινός πολιτισμός”, 1974) ή ότι κύριο γνώρισμα του βυζαντινού ανθρώπου ήταν η “ατομικότητα χωρίς ελευθερία” (Kazhdan, “People and Power in Byzantium”, 1982) θα πρέπει να ανατρέξουν σέ άλλες σφαίρες της δημόσιας ζωής για νά αντλήσουν αποδείξεις για αυτούς τους ισχυρισμούς.
Ταυτόχρονα, το κράτος διατηρούσε το δικαίωμα να παρεμβαίνει κατά περίπτωση για νά διορθώνει τις κοινωνικές αδικίες τις οποίες προκαλεί η ελεύθερη διαμόρφωση των τιμών. Η παρέμβαση έπαιρνε τη μορφή ρύθμισης του ποσοστού κέρδους. Οι έμποροι και οι μαγαζάτορες δικαιούνταν ένα “δίκαιο” ποσοστό κέρδους, αλλά για νά αυξήσουν το συνολικό κέρδος τους θα έπρεπε να πουλήσουν περισσότερα εμπορεύματα και όχι να αυξήσουν την τιμή, εκμεταλλευόμενοι πρόσκαιρες διακυμάνσεις της ζήτησης και της προσφοράς.
Αντίστοιχες κρατικές παρεμβάσεις παρατηρούνται στο ζήτημα της μεγάλης ιδιοκτησίας, όπου η παρέμβαση αποσκοπεί στο να αποτρέψει την υπερβολική συσσώρευση πλούτου και την καταπίεση των οικονομικά ασθενέστερων. Αυτή ήταν μια ακόμη διαφορά του βυζαντινού κράτους από τα δυτικά μεσαιωνικά κράτη. Στη Δύση, λόγω της ανυπαρξίας ισχυρής κεντρικής εξουσίας, η αποκέντρωση επέτρεπε στους τοπικούς φεουδάρχες να επεκτείνονται ανεμπόδιστα σέ βάρος των μικρών ιδιοκτητών. Η εξασθένηση του βυζαντινού κράτους μετά τον 11ο αιώνα φαίνεται ότι οφείλεται, μεταξύ άλλων, στήν επικράτηση ισχυρών αποκεντρωτικών τάσεων και φεουδαρχικών προτύπων.
Συνολικά, στο Βυζάντιο διατηρήθηκε η επιρροή μιάς αριστοτελικής προσέγγισης σχετικά με την υπολανθάνουσα τριβή ανάμεσα στην ελευθερία των συναλλαγών και στην επιδίωξη της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ήταν, δηλαδή, γνωστό κάτι πού προσπάθησε νά υποβαθμίσει ή καί νά αγνοήσει η κυρίαρχη σήμερα φιλελεύθερη οικονομική θεωρία: ότι η ελεύθερη συναλλαγή ανάμεσα στον ισχυρό και στον αδύναμο δεν οδηγεί σε δίκαιο αποτέλεσμα.
Οι απόψεις του Ράνσιμαν
Ο μεγαλύτερος βυζαντινολόγος του 20ού αιώνα, ο Ράνσιμαν, παρουσιάζει τις πτυχές της οικονομικής οργάνωσης στην Ρωμανία. Ας δούμε τι λέει (Βυζαντινός πολιτισμός, εκδ. Γαλαξίας):
«Το Βυζάντιο κατηγορήθηκε ότι ήταν ο παράδεισος των μονοπωλιακών προνομίων και του παρεμβατισμού. Η κατηγορία δεν είναι τελείως ανακριβής. Ο παρεμβατισμός ήταν, χωρίς αμφιβολία, το βυζαντινό ιδεώδες» (Βυζαντινός πολιτισμός, εκδ. Γαλαξίας, σ. 195).
«Κάθε βιομηχανία είχε τη δική της συντεχνία και κανένας δεν μπορούσε να ανήκει σε δύο συντεχνίες συγχρόνως. Η συντεχνία όριζε τον πρόεδρό της, και το διορισμό του έπρεπε πιθανόν να τον εγκρίνει ο έπαρχος. Η συντεχνία αγόραζε συλλογικά τις πρώτες ύλες που χρειάζονταν για τη βιομηχανία της και τις μοίραζε στα μέλη της, που πουλούσαν τα είδη που έφτιαχναν σε ορισμένο δημόσιο χώρο και με κέρδη καθορισμένα από το γραφείο του επάρχου. Καθορισμένες επίσης ήταν οι ώρες εργασίας, καθώς και οι μισθοί των εργατών. Απαγορευόταν αυστηρά να αγοράζει κανείς μεγάλες ποσότητες εμπορευμάτων και να τις πουλάει λιανικώς στην στιγμή που τον εσύμφερε. Τους αρτοποιούς και τους κρεοπώλες, που από την αποδοτικότητά τους εξαρτιόταν ο επισιτισμός της Πόλης, τους επιβλέπανε με εξαιρετικά μεγάλη αυστηρότητα και τις τιμές των τροφίμων τις κρατούσαν με τη βία χαμηλά ακόμη και σε εποχές λιμού». (Βυζαντινός πολιτισμός, εκδ. Γαλαξίας, σ. 196-197).
«Ανεργία δεν υπήρχε. Οι εργάτες δεν ήταν δυνατόν να απολυθούν παρά με πολύ μεγάλες δυσκολίες» (Βυζαντινός πολιτισμός, εκδ. Γαλαξίας, σ. 197).
«Το σιτάρι το 960 είχε την ίδια τιμή που είχε και το 1014 (1, 85 χρυσά φράγκα ο μόδιος), όλα όμως τα άλλα είδη ήταν πιθανώς πέντε ή έξι φορές φθηνότερα. Ο Νικηφόρος Α΄ προσπάθησε να κρατήσει χαμηλά τις τιμές, περιορίζοντας την ποσότητα του νομίσματος που κυκλοφορούσε» (Βυζαντινός πολιτισμός, εκδ. Γαλαξίας, σ. 199).
«Από τον Κωνσταντίνο Α΄ ως τον Νικηφόρο Βοτανειάτη, περισσότερο από έξι αιώνες, το νόμισμα διατήρησε αμείωτη την αξία του» (Βυζαντινός πολιτισμός, εκδ. Γαλαξίας, σ. 198).
«Το σύστημα αυτό διατηρήθηκε όσον καιρό υπήρχε η Αυτοκρατορία. Εξασφάλιζε τα συμφέροντα των καταναλωτών και άφηνε και ένα σχετικό κέρδος στους εμπόρους, χωρίς ωστόσο να τους επιτρέπει ποτέ να κάνουν περιουσία, κι αυτό δεν ήταν ενθαρρυντικό για τις επιχειρήσεις» (Βυζαντινός πολιτισμός, εκδ. Γαλαξίας, σ. 199).
Αξίζει να θυμίσουμε ότι όσους αιώνες η Ρωμανία ήταν ισχυρή, αυτό το όφειλε στους ελεύθερους γεωργούς, οι οποίοι αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος του στρατού της. Πράγματι, οι νομοθεσίες των Ισαύρων και των Μακεδόνων Αυτοκρατόρων, απέτρεπαν τη συσσώρευση γης από τους Δυνατούς, έδιναν φορολογικές ελαφρύνσεις στους ελεύθερους γεωργούς. Είναι αλήθεια ότι προς το τέλος (λίγο πριν το 1204) υπήρξε εμφάνιση του φεουδαλισμού και στη Ρωμανία. Αλλά αυτό έγινε κυρίως υπό την επίδραση της Δύσης και του κυρίαρχου σ’ αυτήν τότε οικονομικού μοντέλου. Ως και την εποχή της απελευθέρωσης της Πόλης (1261) η δυναστεία του Λάσκαρη ευνοούσε τους μικροκαλλιεργητές.
Τα μονοπωλιακά προϊόντα
Η βυζαντινή οικονομική διοίκηση για τις εμπορικές συναλλαγές παρέμενε μέσα σε αυστηρά παραδοσιακά πλαίσια: απαγορευόταν η εξαγωγή οποιουδήποτε προιόντος είχε ιδιαίτερη σημασία για το βυζαντινό κράτος. Το υγρό πυρ, ο χρυσός, το αλάτι, το σίδερο που προοριζόταν για την παραγωγή όπλων και η ξυλεία για τη ναυπηγική, οτιδήποτε δηλαδή θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο στον εχθρό, δεν επιτρεπόταν να περάσουν τα σύνορα της αυτοκρατορίας. Ο κατάλογος με τα απαγορευμένα προς εξαγωγή αγαθά περιλάμβανε και όλα τα μεταξωτά που βάφονταν με την αυθεντική πορφύρα που προορίζονταν για την αυτοκρατορική οικογένεια και για διπλωματικά δώρα. Το λεγόμενο «Επαρχιακό βιβλίο» του Λέοντα Σοφού (886-912) που ρύθμιζε τη λειτουργία των συντεχνιών και των εμπόρων, μαρτυρεί την ξεκάθαρη θέση του κράτους να ασκεί έλεγχο στο σύνολο της παραγωγής, όχι μόνο στα μονοπωλιακά προιόντα αλλά ακόμα και σε «κοινά» όπως ψάρια, σαπούνι κεριά, ακόμα και συμβολαιογραφικά αρχεία.
Άρθρο του Αναστασίου Αθ. Φιλιππίδη για το βιβλίο της Αγγελικής Ε. Λαΐου’ Οικονομική ιστορία του Βυζαντίου’
Σ. Ράνσιμαν,Βυζαντινός πολιτισμός, εκδ. Γαλαξίας

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

Πατερικός: Ο Χριστός είναι ο μοναδικός δάσκαλος

Πατερικός: Ο Χριστός είναι ο μοναδικός δάσκαλος: Ευλογημένος είναι εκείνος ο άνθρωπος που δεν θέλει να κάνει το δάσκαλο ούτε τον αρχηγό. Τρία ουράνια χαρίσματα συνοδεύουν ένα τέτοιο ά...

Πατερικός: Οδηγίες για τις αναθέσεις των μαθημάτων του Γυμνασ...

Πατερικός: Οδηγίες για τις αναθέσεις των μαθημάτων του Γυμνασ...: Μετά από σχετική εισήγηση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (πράξη 48/21-07-2014 Δ.Σ.) το υπουργείο Παιδείας εξέδωσε οδηγίες σχετικ...

Οι Κούρδοι προστατεύουν το αρχαιότερο χριστιανικό μοναστήρι στο Ιράκ

Οι Κούρδοι προστατεύουν το αρχαιότερο χριστιανικό μοναστήρι στο Ιράκ

Μετά την κατάληψη της Μοσούλης και του βόρειου Ιράκ, από τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους», οι διάφορες θρησκευτικές μειονότητες στην περιοχή τέθηκαν υπό διωγμό, βρισκόμενες συνεχώς υπό τον τρόμο της εξάπλωσης των φανατικών ισλαμιστών, σημειώνει κουρδικό δημοσίευμα της Ερμπίλ.
Πολλά ιερά μνημεία που διατηρούνταν από τις θρησκευτικές μειονότητες έχουν καταστραφεί τελείως, προκειμένου να εξαλειφθεί η ύπαρξή τους από την ιστορική πορεία του κόσμου, σημειώνει χαρακτηριστικά.

Μία από τις πιο σημαντικές χριστιανικές ιερές τοποθεσίες στο Ιράκ είναι η Μονή του Αγίου Μάρκου- ( είναι γνωστό στους Άραβες ως Ντέιρ Μαρ Μέτα), που βρίσκεται μόλις 20 χιλιόμετρα από τη Μοσούλη στην κορυφή του όρους Αλφάφ.
Το μοναστήρι χτίσθηκε το 363 και έχει αναγνωρισθεί ως ένα από τα παλαιότερα μοναστήρια του κόσμου.
Η Μονή τελεί υπό την εκκλησιαστική διοίκηση της Συριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά λόγω της απειλής από το Ισλαμικό Κράτος, έχει εγκατασταθεί εκεί φρουρά των κουρδικών δυνάμεων Πεσμέργκα, για την προστασία του.
Ο πατήρ Αντά Χτίρ αλ Κας ζει και εργάζεται στο μοναστήρι.
«Από τότε που οι Τζιχαντιστές έλαβαν τον έλεγχο στη Μοσούλη, περίπου 60 χριστιανικές οικογένειες αναζήτησαν καταφύγιο εδώ στο Μοναστήρι. Πάρα πολλές, άλλες οικογένειες λόγω των επιθέσεων και του τρόμου έχουν καταφύγει στο Κουρδιστάν», δήλωσε ο αλ Κας.
Ο ίδιος θα τονίσει ότι οι δυνάμεις Πεσμέργκα μπορούν να διαφυλάξουν τη Μονή, η οποία, εκτός των άλλων, περιέχει και μια αιώνια- αρχέγονη βιβλιοθήκη γεμάτη με ιερά χριστιανικά χειρόγραφα που πρέπει να προστατευθούν, γράφει το δημοσίευμα.

πηγη
 echedoros