«Την πόρτα ανοίγω το βράδυ, | τη λάμπα κρατώ ψηλά, | να δούνε της γης οι θλιμμένοι, |να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά. | Να βρούνε στρωμένο τραπέζι, | σταμνί για να πιει ο
καημός | κι ανάμεσά μας θα στέκει | ο πόνος, του κόσμου αδερφός. | Να βρούνε γωνιά ν’ακουμπήσουν, | σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός | κι εκεί καθώς θα μιλάμε | θα ’ρθει
συντροφιά κι ο Χριστός» (Τάκης Λειβαδίτης)
