Λίγα λόγια για το Ιστολόγιο...

Ο τίτλος του ιστολογίου ήταν αρχικά" ιστοημερολόγιο", όμως για καθαρά πρακτικούς λόγους (για να το βρίσκουν εύκολα οι μαθητές ) άλλαξε σε Ιστολόγιο της Ελένης Ζάχου.
Πιστεύω στην ελεύθερη διακίνηση του εκπαιδευτικού υλικού και μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κατά το δοκούν ό,τι υλικό θέλετε.
1. Στη δεξιά μπάρα βρίσκονται : υλικό για μαθήματα,φιλικά ιστολόγια κ. α

2. Στο κέντρο εμφανίζεται η καθημερινή ροή των αναρτήσεων ( με διάφορα θέματα)

3. Στην αριστερή μπάρα εμφανίζονται εργασίες -συμμετοχές μου σε εκδηλώσεις και προγράμματα

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Νέ σελίδα Θρησκευτικα Β΄Γυμνασίου ΝΠΣ
ΠΡΟΣΟΧΗ!!! καινούρια σελίδα με τα νέα προγράμματα σπουδών
ΠΡΟΣΟΧΗ!!! καινούρια σελίδα με Κοινωνική & Πολιτική Αγωγή (δεξιά)

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Πλούτος και χριστιανική πίστη


Ο Χριστός ζητάει ολόκληρο τον άνθρωπο και όχι απλώς την τήρηση κάποιων εντολών του. Γιατί γνωρίζει ότι όσο ο άνθρωπος, παρά την πίστη του στον Θεό, επιμένει να αναζητά ασφάλεια σε επίγεια στηρίγματα, θα επιλέγει δρόμους και πολιτικές που θα εξουθενώνουν άλλους ανθρώπους. Γι’ αυτό ο Θεός ζητάει συνεργάτες, όχι δουλικούς υπηρέτες που εκτελούν τις εντολές του. Μόνο συνεργάτες του Θεού, άνθρωποι ελεύθεροι, μπορούν να αγωνιστούν μαζί με τον Θεό για τον ερχομό της βασιλείας του. Δουλικοί υπηρέτες, παγιδευμένοι μέσα στον πλούτο της λογικής τους, που αποζητούν τη σιγουριά και την προσωπική τους εξασφάλιση, μόνο για τον εαυτό τους μπορούν να παλέψουν.

web-theologos: 3D - Mount Sinai

web-theologos: 3D - Mount Sinai: Views : Mount Sinai summit από το χρήστη Salma ElDardiry

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Ιράκ: Ο Παράδεισος που έγινε κόλαση



Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Κάθε μέρα και πληθαίνουν οι φρικιαστικές περιγραφές για τα βάσανα και τη γενοκτονία των χριστιανών στο Ιράκ από τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Σουλτανάτου». Μπρος σ’ αυτές ωχριά η πιο αρρωστημένη, η πιο εγκληματική φαντασία. Στο Ιράκ, στον τόπο όπου τοποθετείται ο Παράδεισος - Εδέμ και από όπου ξεκίνησε η Ιστορία του ανθρώπου, βιώνεται σήμερα η κόλαση και κυριαρχεί ο θάνατος.
Ο Χριστιανισμός στο Ιράκ διαδόθηκε από τον 1ο αιώνα. Οι διαφόρων εθνών κάτοικοι της Μεσοποταμίας και των γύρω περιοχών της, «Πάρθοι, Μήδοι και Ελαμίτες, κάτοικοι της Μεσοποταμίας…», ιουδαίοι και προσήλυτοι, κατάπληκτοι, εκστατικοί και απορημένοι, άκουσαν να μιλάνε για τη σωτηρία τους οι Απόστολοι στη δική τους γλώσσα, την ημέρα της Πεντηκοστής, (Πραξ. β΄, 1-36). Αργότερα και παράλληλα με τις περιοδείες του Αποστόλου Παύλου και των άλλων Αποστόλων σε διάφορες περιοχές της Οικουμένης, οι Απόστολοι Θωμάς και Θαδδαίος διέδωσαν τον Χριστιανισμό στη Μεσοποταμία, στους Ασσυρίους και στους Χαλδαίους.
Είναι θαύμα που επέζησαν επί τόσους αιώνες οι Χριστιανοί του Ιράκ. Και είναι αίσχος και ντροπή που στις ημέρες μας αυτοί εξοντώνονται από τους Μουσουλμάνους φανατικούς, επειδή μένουν εδραίοι στη χριστιανική τους πίστη. Είναι οι σύγχρονοι Μάρτυρες. Πρόσφατα όταν τζιχαντιστές μπήκαν σε ένα χωριό και συγκέντρωσαν τους χριστιανούς άντρες τους είπαν να προσκυνήσουν το Ισλάμ, αλλιώς θα τους σκοτώσουν, και αυτοί προτίμησαν τον θάνατο από το να αλλαξοπιστήσουν.
 
Τον καιρό αυτό εξοντώνονται οι χριστιανοί του Ιράκ έχοντας επιζήσει πολλών σφαγών ανά τους αιώνες. Γενοκτονία υπέστησαν από τους Μογγόλους του Ταμερλάνου (1336-1405), όπως και απηνείς διωγμούς το 1933 και το 1988, πριν έρθει στο 2014 η λαίλαπα και η σφαγή από τους τζιχαντιστές. Το 1987 οι Χριστιανοί ήσαν στο Ιράκ 1.400.000 ψυχές, το 2003 είχαν μείνει 800.000 και σήμερα είναι άγνωστο πόσοι έχουν απομείνει, αν έχουν απομείνει. Όσα συμβαίνουν σήμερα στο Ιράκ είναι από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Συναγωνίζονται αυτά του Κεμάλ, των Ναζί, του Στάλιν, του Μάο, των Ερυθρών Χμερ, της Ρουάντα.
Η Μεσοποταμία είναι γνωστή από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη:
Η Ασσυρία: Στην Αγία Γραφή και συγκεκριμένα στη Β΄ Βασιλειών περιγράφεται η επίθεση των Ασσυρίων, υπό τον βασιλιά Σενναχηρίμ, κατά της Ιερουσαλήμ. Βασιλιάς τότε του βασιλείου του Ιούδα ήταν ο ευσεβής Εζεκίας, που έζησε την ίδια εποχή με τον Προφήτη Ησαΐα και βασίλευσε από το 715 έως το 687 π.Χ.. Οι δυνάμεις των Ασσυρίων ήσαν υπέρτερες, όμως «ο άγγελος Κυρίου θανάτωσε από αυτούς εκατόν ογδόντα πέντε χιλιάδες άντρες… Αμέσως τότε ο βασιλιάς Σενναχηρίμ έλυσε την πολιορκία και γύρισε στην πρωτεύουσα του, Νινευή». Επεισόδιο με τους Ασσυρίους και με τον βασιλιά τους Μερωδάχ-Βαλαδάν, που ήταν και ηγεμών της Βαβυλώνας, διηγείται ο Προφήτης Ησαΐας (Ησαΐου λθ΄1-8). Οι Ασσύριοι είναι από τους πρώτους στην περιοχή του Ιράκ που ασπάσθηκαν τον Χριστιανισμό και είναι υπερήφανοι που μιλάνε τα αραμαϊκά, τη γλώσσα που, κατά την Παράδοση, μιλούσε ο Ιησούς Χριστός.
Η Βαβυλώνα, ή Βαβέλ: Πόλη πλησίον της σημερινής Βαγδάτης, πρωτεύουσας του Ιράκ. Υπήρξε σπουδαία στην απώτερη αρχαιότητα και συνδέεται με την Ιστορία των Εβραίων. Περίφημα ήσαν τα τείχη της , οι κρεμαστοί της κήποι, ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, και η πύλη της Ιστάρ (Σημ. Βρίσκεται στο Μουσείο του Βερολίνου). Κατοικήθηκε από διάφορους λαούς (Χετταίους, Ακκάδιους, Αμοραίους, Ασσύριους, Χαλδαίους, Πέρσες και Έλληνες). Τα γνωστά γεγονότα με τον πύργο της Βαβέλ περιγράφονται στο βιβλίο της Γενέσεως και στο 11ο Κεφάλαιο, στους στίχους 1-9.
Πολλά είναι τα επεισόδια που περιγράφονται στην Παλαιά Διαθήκη για την πολύχρονη αιχμαλωσία των Εβραίων από τον βασιλιά των Βαβυλωνίων Ναβουχοδονόσορα, μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από αυτόν. Ένα από τα γεγονότα είναι η σφαγή του στρατηγού του Ναβουχοδονόσορα Ολοφέρνη από την Ιουδίθ. Πληρέστερα τα της αιχμαλωσίας περιγράφονται στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης Δανιήλ, στο οποίο περιγράφονται οι περιπέτειες του Προφήτη και των τριών φίλων του κατά την αιχμαλωσία τους στη Βαβυλώνα. Υπήρξαν δυο βαβυλώνιες αιχμαλωσίες, που κράτησαν από το 597 έως το 538. Στην Καινή Διαθήκη η Βαβυλώνα αναφέρεται στην Αποκάλυψη (ιδ΄ 8) ως κέντρο και πομπός πορνείας και ειδωλολατρικής παραφοράς και διαφθοράς.
Η Νινευή: Βρίσκεται δίπλα στη σύγχρονη Μοσούλη και αποτελούσε ένα από τα κέντρα των Ασσυρίων χριστιανών. Πρωτεύουσα του κράτους των Ασσυρίων έως το 612 π.Χ., όταν καταστράφηκε από τους Βαβυλωνίους και τους Μήδους.
Η Ουρ: Μια από τις αρχαιότερες πόλεις της Μεσοποταμίας και πατρίδα του Αβραάμ. Είχε μακρά και σημαντική ιστορία, από το 2500 π.Χ. Βρίσκεται στα νότια του σημερινού Ιράκ, στις εκβολές των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη στον Περσικό κόλπο και απέχει 18 χιλιόμετρα από την, κατά την Παράδοση, τοποθεσία της Εδέμ. Πρώτοι κάτοικοι της ήσαν οι Σουμέριοι. Όπως γράφεται στο βιβλίο της Γενέσεως (ια΄ 31) «Ο Θάρα πήρε τον γιό του Άβραμ, τον από τον άλλο του γιο Αράν, εγγονό του Λωτ και τη νύφη του Σάρα, γυναίκα του Άβραμ και τους οδήγησε έξω από την Ουρ των Χαλδαίων για να πάνε στη Χαναάν».
Οι Χαλδαίοι: Αρχαίο όνομα των κατοίκων της νοτιοδυτικής Μεσοποταμίας. Ήσαν σημιτικής καταγωγής. Καλλιέργησαν με πάθος την αστρολογία. Σε μεταγενέστερους χρόνους το όνομα δήλωνε ανθρώπους που κατείχαν τη μαντική τέχνη. Στο βιβλίο του Δανιήλ αναφέρεται ότι έδειξαν αδυναμία να εξηγήσουν το όνειρο του βασιλιά Ναβουχοδονόσορα, που τελικά ερμήνευσε ο προφήτης Δανιήλ. Γνωστοί στην Καινή Διαθήκη είναι οι μάγοι της Ανατολής (Ματθ. β΄ 1 κ.ε.), που είδαν να ανατέλλει το άστρο και το ακολούθησαν έως την Φάτνη της Βηθλεέμ, όπου γεννήθηκε ο Θεάνθρωπος Χριστός. Η επικρατέστερη άποψη είναι πως ήσαν Χαλδαίοι σοφοί, παρατηρητές των άστρων.-

Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

Η χαμογελαστή Παναγιά!


Σπανιότατη αγιογραφία του 11ου αιώνα της γυναικείας μονής Εσκί Γκιουμούζ-Παλαιών Ασημιών,περιοχή Νίγδης, στην οποία τόσο η Παναγία όσο και μικρός Χριστός χαμογελούν.



Η Χαμογελαστή Παναγία.


Η Χαμογελαστή Παναγία.


Η Χαμογελαστή Παναγία.


Εσκί Γκιουμούζ-Παλαιών Ασημιών, περιοχής Νίγδης.
αρχείο Κωσταντίνου Νίγδελη
 

Η Παναγιά μαζί μας!

Tου Άρη Δαβαράκη
Δεν ξέρω τι να γράψω για την Παναγία.Δεν ξέρω τι θέλω να πω. Παρ’ όλα αυτά θα προσπαθήσω, λέξη-λέξη, να την πλησιάσω όσο μπορώ. Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα είναι πως δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου ναγράψω για την μητέρα του Ιησού ποιητικά, ορθολογιστικά, θεολογικά ή ιστορικά-επιστημονικά. Σημασία έχει η εμπειρία που έχω από την γνωριμία μου μαζί της και την μεγάλη βοήθεια που μου έδωσε όλα αυτά τα χρόνια που αγωνίζομαι καθημερινά, όπως όλοι, να σταθώ όρθιος μέσα σ’ έναν κόσμο που πολύ συχνά δεν με ήθελε όρθιο.

Θα τολμήσω να πω ότι η Παναγία με αγαπά πολύ – όπως όλους τους ανθρώπους. Όμως, όπως και στην καθημερινότητα μας, έτσι και στην πνευματική ζωή μια σχέση αν είναι μονόπλευρη δεν μπορεί να λειτουργήσει. Αρχίζει και αποκτά νόημα η σχέση όταν η αγάπη βρίσκει ανταπόκριση – και ξεκινάει ο διάλογος, η επαφή η προσωπική, το πάρε-δώσε. Η Παναγία θέλω να πω με αγαπούσε πάντα, το ζήτημα είναι πώςανταποκρίθηκα κι’ εγώ στην προσφορά της. Το «εγώ» που χρησιμοποιώ είναι για την ανάγκη του κειμένου, αλλά ισχύει σαν το «εγώ» όλων των ανθρώπων. Το παράδοξο είναι πως για να προχωρήσει δημιουργικά και αποτελεσματικά μια τέτοια σχέση, το «εγώ» το δικό μου πρέπει να κάνει στο πλάϊ και ν’ ανοίξει δρόμο για το «εμείς». Όσο πιο φαρδύς, βατός και ανοιχτός είναι αυτός ο «μέσα δρόμος», τόσο πιο εύκολα μπορεί και η Παναγία να προχωρήσει, να σε πάρει από το χέρι και να σε οδηγήσει με ασφάλεια στον «αγώνα το καλό», αυτόν που έχει για αντίδωρό του την χαρά, την υγεία, την δημιουργική ζωή, την αγάπη των συνανθρώπων σου και το ξερίζωμα κάθε σκιάς και κάθε φόβου μέσα από την ψυχή σου.

Θα επιστρέψω στο «εγώ» αφού είναι αναγκαίο για να εξηγήσει κανείς πώς απόκτησε με την Παναγία μια σχέση ουσίας προσωπική. Σαν πολύ φοβισμένο άτομο με πολλά συμπλέγματα και προβλήματα έπεφτα συνεχώς σε τοίχους, κατατρομαγμένος και αυτοκαταστροφικός. Δεν ήθελα Χριστούς και Παναγίες γιατί με ενοχλούσε που, αν υπήρχαν, δεν κάνανε κάτι για όλες τις αδικίες της ανθρωπότητας αλλά και για εμένα τον ίδιον. Δεν είχα καταλάβει ότι για να βοηθηθείς το μόνο που χρειάζεται είναι να το ζητήσεις ειλικρινά, με την ψυχή σου. Κι ’όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ και η ψυχοσωματική μου υγεία διαταράχτηκε τόσο ώστε να με οδηγήσει κυριολεκτικά μέχρι τον τάφο (μήπως και μάθω να αγαπάω τη ζωή), βρέθηκα να ζητάω πια βοήθεια από εκεί έξω, από τα αόρατα, τις ψυχές και τα πνεύματα που ήξερα πως με αγαπούσαν – αλλά δεν ζούσαν πια. Τους γονείς μου πρώτα απ’ όλα.

Η Παναγία λοιπόν μόλις με είδε τσακισμένο, αλλά όχι απελπισμένο, να ζητάω βοήθεια από κάπου – με δάκρυα πολλά και μεγάλη αγωνία - μ’ άρπαξε και με πήγε στο περιβόλι της. Το Περιβόλι της Παναγίας είναι το Άγιον Όρος. Εκεί ένοιωσα έντονα την προστατευτική παρουσία της που, σαν Οδηγήτρια, με οδηγούσε προς την έξοδο από την μαύρη εκείνη τρύπα που με είχε ρουφήξει. Η απόφαση μου να πάω για πρώτη φορά στο Άγιον Όρος μόνος και τρομαγμένος, ήταν η ανταπόκρισή μου στην αγάπη της και στο κάλεσμά της.

Από την ώρα που πάτησα το πόδι μου στ’ άγια αυτά χώματα όλα αρχίσανε σιγά-σιγά να γιατρεύονται. Η τύφλωσή μου μειώθηκε, όπως και η εμπάθεια, ο εγωκεντρισμός μου, τα πάθη του μυαλού μου που με βασανίζανε όπως άλλους τους βασανίζουνε του σώματος τα πάθη, αρχίσανε να ελέγχονται, να αυτοελέγχονται, να δίνουν όλο και περισσότερο χώρο στην αγάπη, την ελπίδα, την πίστη πως όλα θα πάνε καλά τελικά –αφού δεν είμαι μόνος και αφού μπορώ να αλλάξω και να προχωρήσω αλλοιώς. Το βασικότερο ήταν αυτό: Δεν ήμουν πια μόνος. Είχα απευθυνθεί μέσα στην απελπισία μου στην ανώτατη βαθμίδα της φωτεινής πλευράς του αόρατου σύμπαντος που πάλλεται από ζωή (και μέσα μας και παντού δια παντός) και η απάντηση ήταν άμεση και αποστομωτική: Έχανα το δρόμο κι’ έβγαινα σε άλλο μονοπάτι στο περιβόλι της; Να ένας καλόγερος έτοιμος να βοηθήσει, μια επιγραφή μισοσβησμένη να μου δείξει πώς να προχωρήσω, μια κουβέντα που έπαιρνε το αυτί μου ενώ έπινα νερό παγωμένο, από τα χιόνια του Άθωνα που λειώνανε πια και κατεβαίνανε σαν ποταμάκια την εποχή που πρωτοπήγα, το 1985.

Τώρα με την Παναγία είμαστε συγγενείς. Εκείνη οικονομεί, εγώ απλώς φροντίζω όσο μπορώ και δεν κάθομαι βέβαια πια με σταυρωμένα τα χέρια. Κι’ όσο με βλέπει να προσπαθώ και να γελάω, να προσπαθώ και να χαίρομαι που έχω την υγεία μου και είμαι ακόμα ζωντανός και, στην ουσία, ευτυχισμένος, τόσο περισσότερο μεενδυναμώνει και με στηρίζει.

Και αν τώρα πια είμαι καλά με τους ανθρώπους μου και τους φίλους και τους γνωστούς, αν τώρα πια είμαι καλά κυρίως με τον εαυτό μου, εισπράττοντας αγάπη από παντού καινοιώθοντας την μέσα μου αγάπη να ανθίζει συνεχώς και να πολλαπλασιάζεται –στην Παναγία μας το χρωστάω. Που από το όριο της απελπισίας με οδήγησε σε μια πληρότητα και μια ευτυχία που ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι θα αξιωθώ μεγαλώνοντας.

Αλλά η Παναγία γέννησε τον Λόγο, την Αγάπη την ίδια. Ξέρει τι πρέπει να κάνει για τον καθέναν από μας.

Αρκεί να της το ζητήσουμε.

Πηγή εδώ

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

Η παιδική εργασία ανά τον κόσμο έως το 1950

14 Αυγούστου 2014
paidiki_03_UP
Η παιδική εργασία δεν έκανε την εμφάνισή της μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε διάφορες χώρες της  Ευρώπης. Χαρακτηριστικά είναι τα έργα του Άγγλου συγγραφέα Καρόλου Ντίκενς, όπως ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ και ο Όλιβερ Τουίστ. Μέσα σε αυτά μπορεί κάποιος να διαπιστώσει τις εξαθλιωτικές συνθήκες της παιδικής εργασίας και τα δεινά που επέφερε στα παιδιά που εργάζονταν.
Η Αγγλία ήδη από τις αρχές του 18ου αιώνα βλέπει να συρρέουν στα εδάφη της πολλά παιδιά από την Ινδία και χώρες της Αφρικής ζητώντας να εργαστούν οπουδήποτε. Μέσα από τα έργα του Ντίκενς, τα οποία πολλά από αυτά είναι με στοιχεία βιογραφικά, διαφαίνεται η πορεία της παιδικής εργασίας κατά τον 19αιώνα και προεικονίζεται και η πορεία της τον 20 εικοστό.
Στην Αγγλία κατά το 19ο αιώνα πολλά παιδιά είναι εκείνα που εργάζονται στα εργοστάσια βαμβακουργίας[1]. Οι Άγγλοι εργοστασιάρχες προσελάμβαναν παιδιά στα εργοστάσιά τους φροντίζοντας τα παιδιά αυτά να είναι κυρίως ορφανά. Προσελάμβαναν παιδιά ηλικίας 4 με 5 ετών μόλις διαπίστωναν ότι μπορούσαν να κατανοήσουν κάποιες οδηγίες και να τις εφαρμόσουν πιστά[2]. Στη Γερμανία υπήρχαν παιδιά εργάτες που με το πολύ ξύλο μάθαιναν να γίνονται γρήγοροι και να είναι πολύ παραγωγικοί στη θέση τους. Στη Γαλλία πολλά παιδιά εργάζονταν στην υφαντουργία μεταξύ 9-14 ωρών εργασίας. Φυσικά από την υπερβολική κούραση πολλά παιδιά δεν μπορούσαν να φάνε έστω και λίγο με αποτέλεσμα να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν ή να παθαίνουν ατυχήματα μένοντας ανάπηρα ή να υποκύπτουν στην «κατάκτησή τους» από τη φυματίωση.
            Τα παιδιά που εργάζονταν σε οικογενειακές επιχειρήσεις έστω και στα χωράφια μαζί με την οικογένειά τους βρίσκονταν σε καλύτερη μοίρα από εκείνα που δούλευαν σε εργοστάσια ή βιοτεχνίες. Τουλάχιστον αυτά είχαν καλύτερη μεταχείριση –όχι πάντα- από τους δικούς τους. Σε χειρότερη μοίρα από όλα τα εργαζόμενα ανήλικα παιδιά βρίσκονταν εκείνα που εργάζονταν στα ορυχεία. Εκεί οι συνθήκες ήταν απαράδεκτες για τους ενήλικες πόσο μάλλον για τα παιδιά.
Επιπλέον πολλά παιδιά στην Ευρώπη, στη Αμερική χρησιμοποιήθηκαν ως «εργαζόμενα» σε πολεμικές επιχειρήσεις για την ανίχνευση ναρκών. Το τελευταίο ήταν επαχθές αλλά βοηθούσε στο να σωθούν στρατιώτες, ήταν η αιτιολογία που χρησιμοποιούνταν. Από τα παραπάνω προκύπτει το συμπέρασμα ότι η βιομηχανική επανάσταση στηρίχθηκε στην εργασία πολλών χιλιάδων παιδιών που εργάζονταν ως σκλάβοι αμέτρητες ώρες προκειμένου να εξασφαλίσουν λίγα χρήματα για να αυξήσουν το οικογενειακό εισόδημά τους.
Μετά το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, το φαινόμενο της παιδικής εργασίας αποτέλεσε μείζον ζήτημα, για τη διεθνή κοινότητα. Στην πρώτη συνεδρία της Διεθνούς Διάσκεψης Εργασίας το 1919 με τις συμβάσεις 5 και 6 αντίστοιχα ορίζονται η ελάχιστη αποδεκτή ηλικία των εργαζόμενων στη βιομηχανία και ζητήματα που αφορούν τη νυχτερινή εργασία των νέων σε αυτήν. Στη συνέχεια το 1920 (Σύμβαση 7) ορίζεται η ελάχιστη ηλικία εργαζόμενων στη ναυτιλία, το 1921 (Σύμβαση 10) στην αγροτική οικονομία, το 1932 (Σύμβαση 33) για επαγγέλματα εκτός βιομηχανίας. Το 1973 με τη Σύμβαση 138 ορίζεται ότι η ηλικία του εργαζόμενου δεν πρέπει να είναι μικρότερη από την ηλικία που απαιτείται για την ολοκλήρωση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης (και όχι κάτω των 15 ετών)[3].
Πολλά χρόνια αργότερα έγινε η σύνδεση μεταξύ των δικαιωμάτων του παιδιού και της επιβίωσης και ανάπτυξής του. Αυτή επιτεύχθηκε με την Σύμβαση των δικαιωμάτων του παιδιού το 1989, που επικυρώθηκε από 187 κράτη. Τα – συμβαλλόμενα στη Σύμβαση κράτη έλαβαν υπ’ όψιν τους τη Διακήρυξη της Γενεύης του 1924. Εκεί γινόταν λόγος για τα δικαιώματα του παιδιού, δηλαδή αναγνωρίζουν ως παιδί (άρθρο 1) «κάθε ανθρώπινο ον μικρότερο των δεκαοκτώ ετών, εκτός εάν η ενηλικίωση επέρχεται νωρίτερα, σύμφωνα με την ισχύουσα για το παιδί νομοθεσία». Στο άρθρο 32 της ίδιας Σύμβασης αναγνωρίζεται το δικαίωμα του παιδιού να προστατεύεται από την οικονομική εκμετάλλευση και από την εκτέλεση οποιασδήποτε εργασίας που ενέχει κινδύνους ή που μπορεί να βλάψει την υγεία του ή τη σωματική, πνευματική, ψυχική, ηθική ή κοινωνική του ανάπτυξη. Η Σύμβαση καλεί τα κράτη μέλη: α. να ορίζουν ένα κατώτατο όριο ή κατώτατα όρια ηλικίας για την είσοδο στην επαγγελματική απασχόληση, β. να προβλέπουν μια κατάλληλη ρύθμιση των ωραρίων και των συνθηκών εργασίας, γ. να προβλέπουν κατάλληλες ποινές και άλλες κυρώσεις για να εξασφαλίσουν την αποτελεσματική εφαρμογή του παρόντος άρθρου[4]. Φυσικά πολλά πράγματα αυτής της Σύμβασης δεν εφαρμόστηκαν στην πλειονότητα του πληθυσμού της εκάστοτε χώρας μέλους. Παρακάτω θα εξετάσουμε τι γίνεται σήμερα με βάση την εικόνα της παιδικής εργασίας που υπάρχει σε πολλές χώρες.
Παρατήρηση: το παρόν άρθρο αποτελεί τμήμα της ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας εργασίας της Dr. Ειρήνης Αρτέμη, Πτ. Θεολογίας –Φιλολογίας, MA & PhD Θεολογίας, “Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ κατά το 19ο  & τον 20ο αιώνα”, την οποία η ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ θα δημοσιεύσει ολόκληρη, τμηματικά. Σήμερα περνάμε στο κεφάλαιο: “Συνοπτική παρουσίαση της παιδικής εργασίας ανά τον κόσμο έως τα τέλη της δεκαετίας του 1940″

[1] Χ. Γεωργούλα, Εργασία ανηλίκων: Έκταση, μορφές και επιπτώσεις στη σχολική επίδοση και στην επαγγελματική σταδιοδρομία, σ. 18.
[2]T. S. Ashton The industrial revolution 1876-1830, Οxford 1986, σ. 94.
[4] Αυτόθι.

Τρίτη 12 Αυγούστου 2014

Της Παναγιάς ικέτης και μελωδός



      Δεκαπενταύγουστος, μέρες της Παναγιάς... Μαζευόμαστε σε ενοριακούς ναούς και σε ξωκλήσια και με λόγια φτωχά προσπαθούμε να υμνήσουμε το μεγαλείο της Δέσποινάς μας, της Κυρίας των Αγγέλων, της Μητέρας του Δεσπότου μας Χριστού αλλά και όλων ημών των ασήμαντων και τιποτένιων, που όμως μας έχει στην έγνοια και την αγάπη και την προστασία της έναν-έναν, παιδάκια της άτακτα μερικές φορές, ίσως και λίγο τεμπέλικα, που όμως τόσο μα τόσο τα αγαπάει...
      Για ένα αγαπημένο της εξαιρετικό παιδί θα γράψω κάτι που διάβασα και μου έκανε πολλή εντύπωση.
      Ο Ιωάννης, γιος του Σέργιου από τη Δαμασκό που ήταν λογοθέτης -υπουργός των οικονομικών- του Χαλίφη Αμπτ-Ελ-Μαλέκ, μετά τον θάνατο του πατέρα του, από τον οποίο είχε λάβει εξαιρετική μόρφωση και παιδαγωγική φροντίδα και την θερμή χριστιανική πίστη, αναγκάσθηκε μετά από πολλές πιέσεις να τον διαδεχθεί στην υπηρεσία του Χαλίφη.
    Εκείνο τον καιρό αυτοκράτορας των Ρωμαίων έγινε ο Λέων Γ΄ ο Ίσαυρος που έμεινε στην ιστορία ως ο πρώτος αρξάμενος χειρών αδίκων εναντίον των εικόνων. Ξεσπά η Εικονομαχία. Η Εκκλησία διχάζεται και συγκλονίζεται. Ο στολισμός των ναών, οι αποτυπωμένες σε ξύλο ή στον τοίχο ή σε άλλα υλικά μορφές του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων καταστρέφονται με μανία και οργή. Ο Ιωάννης στη Δαμασκό πληγώνεται κατάκαρδα. Αισθάνεται στο σώμα  και στην ψυχή του, θαρρείς, τα χτυπήματα και τις προσβολές εναντίον των εικόνων. Και κάθεται και γράφει επιστολές υπέρ της προσκύνησης των εικόνων τις οποίες αποστέλλει σε γνωστούς και φίλους του που ζουν στη Βασιλεύουσα. Τεκμηριώνει τις σκέψεις του, τις εξηγεί δογματικά. "Η προσκύνησις των εικόνων διαβαίνει επί το πρωτότυπον". Ελέγχει με παρρησία και γλώσσα σκληρή τον αυτοκράτορα στου οποίου τα χέρια φθάνουν κάποιες επιστολές. Προσβάλλεται και θυμώνει εκείνος και καταστρώνει δαιμονικό σχέδιο για να εκδικηθεί τον Ιωάννη. Καλεί τους γραμματικούς του και τους διατάζει αντιγράφοντας το ύφος και την έκφρασή του και τον γραφικό του  χαρακτήρα να συντάξουν μια επιστολή με την οποία δήθεν τον προσκαλεί αυτός, ο Ιωάννης, να επιτεθεί στο Χαλιφάτο της Δαμασκού, γιατί η πόλη είναι ανοχύρωτη και ο στρατός της αδύναμος και εύκολα θα πέσει στα χέρια των Ρωμαίων. Αυτή την επιστολή ο Λέων την αποστέλλει με κολακείες υπέρ της φιλίας τους στον Χαλίφη για να εκθέσει τον Λογοθέτη Ιωάννη. Ο χαλίφης, εξοργισμένος, χωρίς να λάβει υπόψη του την εντιμότητα, το εξαιρετικό ήθος, την λαμπρή προσφορά του Ιωάννη, την διαβεβαίωσή του ότι δεν ειναι δική του η πλαστή επιστολή, διατάζει την υποδειγματική του τιμωρία: Να αποκοπεί το χέρι που έγραψε την επιστολή και να κρεμαστεί σε δημόσιο χώρο (σαρία). Η απάνθρωπη διαταγή εκτελείται!
     Ο Ιωάννης υποφέρει φριχτούς πόνους! Το βράδυ κάποιος από τους υπηρέτες του καταφέρνει να περιμαζέψει το κομμένο χέρι, το  οποίο, αφού όλη την ημέρα κρεμόταν για παραδειγματισμό του λαού, τώρα σερνόταν πεταμένο σαν σκουπίδι. Το φέρνει στον κύριό του,  ο οποίος μετά τον ακρωτηριασμό του είχε μεταφερθεί στην οικία του. Ο Ιωάννης παίρνει το αποκομμένο χέρι που όχι μόνο δεν είχε ίχνος ζωτικότητας, αλλά από την ταλαιπωρία όλης της ημέρας και την έκθεση στον ήλιο έμοιαζε με φριχτό απόρριμμα, και γονατίζει μπροστά στην εικόνα της Παναγίας βάζοντάς το δίπλα στο κολοβωμένο του μπράτσο και προσεύχεται με άπειρο πόνο σώματος και ψυχής:

     "Δέσποινα Πάναγνε Μήτερ, η τον Θεόν τεκούσα,
διά τας θείας εικόνας η δεξιά μου εκόπη.
Ουκ αγνοείς την αιτίαν δι' ήν εμάνη ο Λέων.
Πρόφθασον τοίνυν ως τάχος και ίασαί μου την χείρα.
Η δεξιά του Υψίστου η υπό σου σαρκωθείσα,
πολλάς ποιεί τας δυνάμεις διά της σης μεσιτείας                                                                     
Την δεξιάν μου ταύτην και νυν ιασάτω λιταίς σου,
ως αν, Σους ύμνους, ους δοίης και του εκ σου σαρκωθέντος,
εν ρυθμικαίς αρμονίαις συγγράψηται, Θεοτόκε,
και συνεργός χρηματίση της Ορθοδόξου λατρείας".

     Ώρες ο Ιωάννης παρακαλεί και βρέχει με δάκρυα το κομμένο του χέρι. Αποκοιμιέται κατάκοπος με το όνομα της Παναγιάς στα χείλη. Κι Εκείνη ...κατεβαίνει από το εικόνισμα κι έρχεται δίπλα στον μάρτυρα. Πιάνει τα αποκομμένο μέλος και το συνδέει με το κολοβωμένο λέγοντας τρυφερά: "Κοίταξε, έγινες καλά! Αυτό το χέρι το χρειάζομαι για την πιο μεγάλη διακονία στην οποία σε καλεί ο ίδιος ο Θεός. Θα γράψεις ύμνους δογματικούς που αρμόζουν σε με, τροπάρια που θα μείνουν στους αιώνες και θα μιλούν για το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Λόγου και δικής μου αειπαρθενίας".
       Όταν ο Ιωάννης ξυπνά ψηλαφεί με αγωνία το χέρι του. Η σάρκα του έχει μια βαθιά ουλή που ακόμα αιμορραγεί, αλλά το χέρι του είναι γερό, το κινεί, έχει δύναμη, είναι καλά, είναι καλά..."Σου η τροπαιούχος δεξιά θεοπρεπώς εν ισχύι δεδόξασται..."!
Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα Σου και ουδείς αίνος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμασίων Σου!
    Από εκείνη την ώρα ο Ιωάννης γίνεται αστείρευτος ποταμός ποίησης, υμνογραφίας. Δεν γράφει απλώς όμορφα και καλόηχα τροπάρια. Διατυπώνει τα δόγματα μέσα στους ύμνους του με τον πιο ξεκάθαρο και φωτισμένο τρόπο. Είναι ο πρώτος "καθηγητής δογματικής".
Είναι ο Χρυσορρόας, ο ποιητής της Οκτωήχου, αλλά και της νεκρώσιμης ακολουθίας και εξήντα τουλάχιστον λαμπρών κανόνων, όπως ο Κανόνας της Αναστάσεως, αλλά και όλοι οι αναστάσιμοι κανόνες των Κυριακών.
     Ο Ιωάννης είναι ένα αγαπημένο παιδί της Παναγιάς μας. Έδωσε αίμα και έλαβε Πνεύμα και χάρισμα και μας καλεί με τους ύμνους του να τιμήσουμε κι εμείς την κοινή μας Μητέρα όπως της πρέπει κι όπως είναι και για μας ωφέλιμο και σωτήριο.

   *Έτσι, είπα σήμερα, να τιμήσουμε την Παναγία μας, ενθυμούμενοι ένα σχεδόν άγνωστο και ξεχασμένο θαύμα της σ' ένα σπουδαίο υπηρέτη της, τον Ιωάννη τον Δαμασκηνό. Κι όταν μπορέσουμε θα συνεχίσουμε τη γνωριμία μας με τον Άγιο μέσα από τους υπέροχους ύμνους του.


ΟΙ Παναγιές του κόσμου όλου


Κυριακή 10 Αυγούστου 2014

Δύο χάρτες για να καταλάβουμε τι συμβαίνει στο Ιράκ!

Δύο χάρτες για να καταλάβουμε τι συμβαίνει στο Ιράκ!
Οι χάρτες από τη βρετανική Daily Mail είναι απόλυτα επεξηγηματικοί της κατάστασης που επικρατεί αυτή τη στιγμή στο Ιράκ.
Στον πρώτο χάρτη, με το ροζ χρώμα απεικονίζονται τα εδάφη που ελέγχει το Ισλαμικό Κράτος, με το λευκό είναι το ακόμα ελεύθερο Ιράκ.

Όπως μπορείτε να δείτε, το Ισλαμικό Κράτος στην ουσία έχει κόψει το Ιράκ στη μέση, με το βόρειο ανατολικό κουρδικό κομμάτι να αγωνίζεται μόνο του.
Επίσης, η πρωτεύουσα Βαγδάτη είναι περικυκλωμένη από τους τζιχαντιστές.

map-1

Επίσης, στο δεύτερο χάρτη της Daily Mail, βλέπουμε πώς είναι μοιρασμένο τα Ιράκ ανάλογα με έθνη και θρησκείες. Με το πράσινο χρώμα είναι οι αραβόφωνοι Σιίτες, με το κίτρινο χρώμα οι Σουνίτες. Σουνίτες εξτρεμιστές είναι το Ισλαμικό Κράτος. Σουνίτες είναι και το καθεστώς Ερντογάν. Με το μωβ χρώμα είναι οι Κούρδοι, με το καφέ οι Τουρκομάνοι και με το ροζ μπορείτε να δείτε τους χριστιανικούς θύλακες, κυρίως μέσα στα κουρδικά εδάφη, όπου όταν μιλάμε για Χριστιανούς εννοούμε Ασσύριους, Χαλδαίους, Αρμένιους κ.α. μικρότερες ομάδες.

map-2 
tribune

Τα πιο πολύτιμα πράγματα που υπάρχουν στη γη - Γεροντικόν


Κάποια στιγμή στον ουρανό ζήτησε ο Θεός από τους αγγέλους να του φέρουν τα πιο πολύτιμα πράγματα ,που υπάρχουν στη γη.

Οι άγγελοι ξεκίνησαν και έψαξαν ολόκληρη τη γη. Πολλοί ομολογουμένως έφεραν πολλά ωραία και πολύτιμα πράγματα. Ξεχώρισαν όμως τρείς.

Ο ένας έφερε και απέθεσε στον θρόνο του Θεού ένα ωραιότατο μαργαριτάρι. Ήταν μια σταγόνα ιδρώτα. Είχε πέσει από το μέτωπο κάποιου που τίμια προσπαθούσε να ζήσει την οικογένειά του.

-Ωραίο το εύρημα σου, είπε ο Θεός ,αλλά υπάρχει και πιο ωραίο από αυτό.

Ήρθε τότε δεύτερος άγγελος. Αυτός απέθεσε με σεβασμό μπροστά στον Θεό ένα κατακόκκινο ρουμπίνι. Ήταν μια σταγόνα αίματος ενός ήρωα, που είχε πέσει στο πεδίο της τιμής. Οι άγγελοι έμειναν εκστατικοί. Ασφαλώς αυτός θα κέρδιζε το βραβείο.

-Υπάρχει κάτι πιο πολύτιμο ακόμη ,είπε ο Θεός.

Τότε όλοι στράφηκαν προς το μέρος του τρίτου αγγέλου, που εκείνη την ώρα ερχόταν και με πολλή ευλάβεια άφησε να κυλίσει στον θρόνο του Θεού ένα αστραφτερό διαμάντι, που όμοιο μ 'αυτό ποτέ δεν είχαν δει. Ήταν ένα δάκρυ κάποιου αμαρτωλού, που γονατιστός ομολογούσε τις αμαρτίες του μπροστά στον πνευματικό.

-Αυτό είναι το πιο πολύτιμο πράγμα , είπε τότε ο Θεός και το βραβείο δόθηκε στον τελευταίο άγγελο. Αλήθεια, πόσο αξίζει η μετάνοια και η εξομολόγηση.

Αυτό το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος, που λέγει «Λέγω ύμίν ότι ούτω χαρά έσται έν τω ούρανω έπί ένί άμαρτωλώ μετανοούντι... ούτω, λέγω υμίν, χαρά γίνεται ενώ­πιον των αγγέλων του Θεού έπί ένί άμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκά ιε' 7, 10).

Γεροντικόν 

http://orthodoxianpress.com/didagmata/didaxes/215-ta-pio-polytima-pragmata-poy-yparchoyn-sti-gi-gerontikon-

Μια εκκλησιά που δεν έγινε ποτέ τζαμί…Στην αγκαλιά της Παναγιάς Μουχλιώτισσας στην Πόλη…

Είχα ξεχυθεί στα στενά της Πόλης και συγκεκριμένα στην λεγόμενη ιστορική χερσόνησο για αμέτρητες ώρες περπατήματος. Αν και έχω περπατήσει σε τούτα τα μέρη ξανά και ξανά κάτι απροσδιόριστο με σπρώχνει πάντα στο να πηγαίνω στους ίδιους δρόμους, στα ίδια σοκάκια, στις ίδιες γειτονιές. Είναι σαν να προσπαθώ να αποροφήσω την Πόλη μέσα μου, σαν να θέλω να αποτυπώσω όσες πιο πολλές μυρωδιές, εικόνες και λοιπά ερεθίσματα βαθειά στο κορμί μου.
Χωμένος λοιπόν με τις ώρες στα σοκάκια βρέθηκα στο Φανάρι στα σύνορα με το Φάτιχ. Ο καιρός μουντός, παγωμένος και με έναν αέρα που πραγματικά έτσουζε. Δε θα ήταν άσχημα να κάνω ένα διαλλειματάκι, σκέφτηκα, να ξεφύγω λιγάκι από την βαρυχειμωνιά. Εκεί κοντά μου ήταν η εκκλησία της Παναγίας της Μουχλιώτισσσας. Εμένα μου φαινόνταν πάντα σαν ερειπωμένη, αλλά γυροφέρνωντάς την μια φορά, είδα μια πορτούλα με κουδουνάκι και σκέφτηκα πως ίσως καταφέρω να μπώ μέσα να την δω.
Χτύπησα και μετά από λίγο ακούστηκαν βήματα στον αυλόγυρο και μία κύρια μου άνοιξε. Δεν μιλούσε ούτε μια λέξη ελληνικά, μα βλέποντάς με, ρώτησε: Yunanlımısın? Χαμογελώντας, απάντησα καταφατικά και με άφησε να μπώ στην αυλή. Στην Πόλη σαν καταλάβουν πως δεν είμαι Τούρκος, το πρώτο πράγμα που τους έρχεται στον νού τους, είναι να με ρωτήσουν αν είμαι Έλληνας. Πόλλες φορές μου απαντάνε με μερικές ελληνικές λέξεις χωρίς εγώ καν να έχω ανοίξει το στόμα μου. Στην σημερινή περίπτωση πάντως δεν χωράει καμία δεύτερη σκέψη. Ποιός άλλος θα έτρεχε μεσ' στο καταχείμωνο, να χτυπάει πόρτες στις εκκλησίες, εκτός από Έλληνα; Έφερε τα κλειδιά και μου άνοιξε την εκκλησία, αφήνωντας με να απολάυσω τον τόσο ιδιαίτερο αυτόν χώρο.

Η μικρή είσοδος της Παναγίας του Μουχλίου
Η ημερομηνία κατασκευής της εκκλησίας αυτής χάνεται στα ίχνη των αιώνων.
Οι πληροφορίες λένε για το 1285 αλλά νέες έρευνες μιλάνε και για παλαιότερα! Το σίγουρο είναι πως χτίστηκε στην θέση παλαιοτέρων ναών όπως αρχικά ήταν ο ναός της Αγίας Ευστολίας και μετέπειτα επίσης της Θεοτόκου. Ο γύρω χώρος περιελάμβανε ανέκαθεν μοναστήρι. Φυσικά από τότε ο χώρος άλλαξε πάρα πολύ, μιάς και το μέρος γνώρισε αρκετές φυσικές καταστροφές και πυρκαγιές. Κατά την Άλωση το μοναστήρι καταστράφηκε αλλά ο ναός παρέμεινε. Δωρήθηκε από τον σουλτάνο Μωάμεθ Β' ως ανταμοιβή για την κατασκευή του Fatıh Camıi το 1471 και έτσι δεν ακολούθησε την μοίρα των υπολοίπων εκκλησιών. Είναι μία (εγώ συνολικά ξέρω μόνον δύο) από τις εκκλησίες που ποτέ δε μετατράπηκε σε τζαμί, μα η μοναδική που Λειτουργεί ακόμα. Έπειτα από αρκετές ανακατασκευές και διορθώσεις πήρε την σημερινή μορφή της.
Για την ονομασία της Παναγιάς του Μουχλίου υπάρχουν κάμποσες εκδοχές. Η πρώτη εκδοχή λέει οτι η λέξη μουχλιών είναι διαλεκτική εκδοχή της σλαβικής λέξης: Μογγόλων. Η ιδρύτρια της Μονής, Μαρία Παλαιολογίνα, είχε παντρευτεί τον διάδοχο των Μογγόλων. Αρχικά πήγαινε να παντρευτεί τον ηγεμόνα των Μογγόλων. Αυτός πέθανε προτού εκείνη φτάσει εκεί και έτσι παντρεύτηκε τον γιό του!Όταν δολοφονήθηκε και αυτός, η Παλαιολογίνα, αλλιώς Κυρά ή Δέσποινα των Μογγόλων, επέστρεψε στην Πόλη και ίδρυσε το Μοναστήρι.
Οι Τούρκοι το λένε Kanlı kilise, δηλαδή εκκλησία του αίματος λόγω του κόκκινου χρώματός της. Ίσως πάλι το ''ματωμένη εκκλησία'' να οφείλεται και στην ιστορία της Παλαιολογίνας.
Η άλλη εκδοχή έχει να κάνει με το χωριό Μουχλίο στην Πελοπόννησο. Κάτοικοι από εκείνα τα μέρη εγκαταστάθηκαν μαζικά στην περιοχή του Φαναριού κατά το 1245.

Η Παναγία του Μουχλίου με τον ιδιαίτερο τρούλο της και το χαρακτηριστικό χρώμα
Μπήκα στο εσωτερικό του ναού και ήταν σαν να βούτηξα σε μια τρύπα στον χρόνο.Πήρα μια μικρή γεύση από έναν χώρο 700 ετών και βάλε. Όλα ήταν τόσο λιτά, τόσο σκοτεινά, τόσο ''φθαρμένα'' από τον χρόνο μα συνάμα τόσο περιποιημένα και καθαρά. Ένας ναός ταπεινός μα τόσο ''ουράνιος''.
Η νότια μεταγενέστερη πλευρά του ναού
Σε μιά γωνιά ανακάλυψα και κάτι σκαλοπατάκια που κατέβαιναν αρκετά κάτω στο εσωτερικό του ναού. Δεν με άφησαν όμως να κατέβω. Ίσως να πρόκειται για παλιό Άγιασμα ή κάτι άλλο. Τι να κάνω όμως, πάνω απ'όλα σεβασμός στους κανόνες του κάθε ναού.
Παντού υπήρχαν τοιχογραφίες με τα σημάδια του χρόνου πάνω τους, με ποιό σημαντική την αναπαράσταση της Αποκαλύψεως. Σημαντικές επίσης είναι και οι τέσσερις Εικόνες που κοσμούν τον ναό.
Πόσο σημαντικό κειμήλιο του Χριστιανισμού και της Πόλης να είναι τούτο εδώ το μέρος, δύσκολο να το υπολογίσει κανείς.
Αιωνόβια τοιχογραφία, που αρνείται να νικηθεί από τον χρόνο
Στην Παναγιά την Μουχλιώτισσα είδα για πρώτη φορά ένα ίσως ξεχασμένο είδος διακόσμησης. Πίσω και πάνω από το Ιερό της εκκλησίας υπάρχει μια τεράστια τοιχογραφία που αναπαριστά την Παναγία με τον Χριστό. Δεν υπήρχε περίπτωση να χωρέσει ολόκληρη στον φωτογραφικό μου φακό. Ήταν κάτι που με εντυπωσίασε, γιατί δεν έχω δεί σε καμμία άλλη εκκλησία αψίδα να είναι έτσι ζωγραφισμένη. Ίσως να είναι διακοσμητική συνήθεια περασμένων αιώνων.
Ο λιτός ναός με τα κειμήλια του. Στο βάθος, πίσω από τον πολυέλαιο διακρίνεται η τεράστια τοιχογραφία!
Η τεράστια τοιχογραφία στην αψίδα
Τελικά έχω το προτέρημα να πέρνω κάθε μέρα πάντα κάτι θετικό. Μέσα από την περιπλάνηση στα σοκάκια η Παναγιά Μουχλιώτισσα άνοιξε την ''αγκαλιά'' της, απέφυγα για λίγο το τσουχτερό κρύο και μου ζέστανε το κορμί. Περισσότερο απ'όλα όμως μου ζέστανε την καρδιά. Κατηφόρησα προς τον Κεράτιο ξέροντας πως ζώ ακόμα μία υπέροχη μέρα στην Πόλη.

Παρασκευή 8 Αυγούστου 2014

Γερβάσιος Ραπτόπουλος: Ο Αρχιμανδρίτης "Άγιος" των φυλακισμένων που εξαγοράζει ποινές















Το πρακτορείο ειδήσεων Associated Press αφιέρωσε εκτενές ρεπορτάζ για τη ζωή και το ξεχωριστό έργο του Αρχιμανδρίτη Γερβάσιου Ραπτόπουλου, που είναι γνωστός και ως ο "Άγιος των φυλακισμένων".
Ο ίδιος είναι Ιεροκήρυκας εδώ και 36 χρόνια και κατά τη διάρκεια της ζωής και της δράσης του, έχει επισκεφθεί διαφορετικά σωφρονιστικά ιδρύματα σε 90 χώρες, από την Αλβανία μέχρι τη Μαδαγασκάρη.
Στα 83 του χρόνια, έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να αποφυλακίσει 15.500 άπορους κρατουμένους, δίνοντας συνολικά 4,4 εκατομμύρια ευρώ, χρήματα, που προήλθαν από προσφορές ανθρώπων που γνωρίζουν και στηρίζουν το έργο του.
"Στην Ελλάδα της κρίσης, ένας παπάς εξαγοράζει τις ποινές των κρατουμένων με αντάλλαγμα την ελευθερία τους", γράφει χαρακτηριστικά το A.P. προλογίζοντας το αφιέρωμα του.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο Αρχιμανδρίτης προσφέρει έως και 500 ευρώ για κάθε κρατούμενο τον οποίο προσπαθεί να βοηθήσει. Τον Οκτώβριο του 2012, προτάθηκε μάλιστα και για το Νόμπελ Ειρήνης από τη Νορβηγική Ακαδημία.
"Κάποτε, δώσαμε 8,5 ευρώ σε έναν άνδρα, και ήταν αυτά που του έλειπαν για να κερδίσει την ελευθερία του", λέει ο Γερβάσιος Ραπτόπουλος.
"Αλλά σε ακραίες περιπτώσεις, έχουμε ξεπεράσει το όριό μας. Έχουμε δώσει 10.000 ευρώ σε έναν φυλακισμένο, που ήταν άρρωστος και είχε πολλά παιδιά".
Βοηθοί του είναι μια ομάδα μοναχών που μαζεύουν τις δωρεές και τις φιλανθρωπίες, οι οποίες όμως λιγοστεύουν. Όπως αναφέρει σε δηλώσεις του ο ίδιος, πλέον το έργο του γίνεται δυσκολότερο μιας και μειώνονται οι δωρεές προς το ίδρυμά του λόγω της κρίσης και της οικονομικής ανέχειας.
Αξίζει να σημειωθεί πως ο Αρχιμανδρίτης δεν ενδιαφέρεται μόνο για Έλληνες κρατούμενους, αλλά και για ξένους. Αν μάλιστα πεθάνουν μέσα στη φυλακή, πληρώνει ακόμα και για τη μεταφορά των σορών τους στην ιδιαίτερη πατρίδα τους.
"Σε κάθε αποφυλακιζόμενο στέλνεται ειδική προσωπική επιστολή της Διακονίας. Ήδη μέχρι σήμερα έχει δοθεί η ελευθερία σε 15.000 περίπου απόρους κρατουμένους και φυγοποίνους,οι οποίοι προέρχονται, εκτός από την Ελλάδα, από 80 άλλες χώρες του κόσμου. Το ποσό που καταβλήθηκε συνολικά από το 1978 μέχρι σήμερα είναι περίπου 4.000.000,00 ευρώ", αναφέρεται στο καταστατικό της Ιεραποστολικής Αδελφότητας.
Η Διακονία έχει τιμηθεί, στο πρόσωπο του π. Γερβασίου: 1) Δύο φορές από την Ακαδημία Αθηνών (1996 με Έπαινο. 2001 με Χαλκό μετάλλιο). 2) Δύο φορές από την Ι. Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος (1992 Έπαινος 4300/1737/22-12-1992, 2001 Παράσημο του Απ. Παύλου Χρυσούς Σταυρός μετά Αστέρος). 3) Από το Υπουργείο Δικαιοσύνης (28-9-06). 4) Από το Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας-Ελληνική Ραδιοφωνία (Ε.Ρ.Α.) (5-12-2001 Βραβείο). 5) Από το Κέντρο Στήριξης Οικογένειας Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών (2001 Έπαινος Εθελοντικής Προσφοράς). 6) Από την Ι. Μητρόπολη Δημητριάδος (2002 Ανώτατο Παράσημο Χρυσούς Σταυρός μετά τιμητικού Διπλώματος της Τοπικής Εκκλησίας). 7) Τιμητική πλακέτα από το Δήμο Μίκρας, 2002. 8) Από το Σωματείο Άγιος Γεώργιος Περιστερεώτα Νάουσας, 2001. 9) Από το Σύλλογο Ποντίων Λακκώματος Χαλκιδικής, 2002 κ.λ.π. Από το Δήμο Πολίχνης (4-6-06). Από το Δήμο Κορυδαλλού (26-6-06). Από τη Δικαστική Φυλακή Λαρίσης (30-12-06). Από την Κλειστή Φυλακή Πατρών (11-4-07). Από τις λοιπές Φυλακές. Επίσης από διάφορα Πατριαρχεία (Πολωνίας. Σερβίας. Ρωσίας.) κ.λ.π.
(Με πληροφορίες από: Associated Press)

http://news247.gr/

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

Ονειρευόμουν να συναντήσω αληθινούς επαναστάτες..

Ἁγ. Μαρία Σκoμπτσόβα  



«ὁ χριστιανισμὸς εἶτε εἶναι φωτιὰ
 εἴτε δὲν εἶναι τίποτα ἀπολύτως»

«νὰ ἐπιζητοῦμε τὴν ἀναρχία
τὴν ἀναρχικὴ ζωὴ τῶν διὰ Χριστὸν σαλῶν»
Ἁγία Μαρία Σκoμπτσόβα



«Συνολικὰ ἀποδεχόμουν ἀπόλυτα τὴν ἐπανάσταση μὲ τὴν ταραχώδη της ἀνάταση, καθὼς καὶ τὸν σοσιαλισμό. Δὲν εἶχα καμία ἀντίρρηση κι ὅσο γιὰ τὴν πάλη, τὸ ρίσκο, τὸν κίνδυνο, τὴ συνομωσία, τὸν ἡρωισμὸ καὶ τὰ κατορθώματα, μοῦ φαίνονταν μᾶλλον ἑλκυστικά. […] Τὸ πνεῦμα μου ἦταν ἕτοιμο νὰ συμμετάσχει σὲ ἡρωικὲς πράξεις, ἀκόμη καὶ μὲ τὸ κόστος τῆς ζωῆς μου. Ἤμουν ἕτοιμη νὰ πολεμήσω τὴν ἀδικία στὸν κόσμο, νὰ διαλύσω ὅλη τὴ σκουριασμἐνη ὁμίχλη καὶ τὴ ματαιότητα. […] Ὀνειρευόμουν νὰ συναντήσω ἀληθινοὺς ἐπαναστάτες ποὺ θά ’ταν πάντα ἕτοιμοι νὰ δώσουν τὴ ζωή τους γιὰ τὸ λαό. Συνάντησα μερικοὺς φοιτητὲς ποὺ ἦταν ἀσήμαντα μέλη τοῦ σοσιαλδημοκρατικοῦ κόμματος, ἀλλὰ δὲν ἔδιναν τὴ ζωή τους. Ἁπλὰ συζητοῦσαν γιὰ τὴν ὑπεραξία, τὸ κεφάλαιο, καὶ τὸ ἀγροτικὸ πρόβλημα. Ἦταν μεγάλη απογοήτευση. Δὲν καταλάβαινα γιατὶ ἡ πολιτικὴ οἰκονομία ἦταν πιὸ σαγηνευτικὴ ἀπὸ τοὺς λογαριασμοὺς ποὺ ἡ μαγείρισσά μας, ἡ Ἄννουσκα, ἔφερνε στὴ μητέρα μου ἐπιστρέφοντας ἀπὸ τὴν ἀγορά.»   
Ἡ Ἁγία Μαρία τὸ 1932
Τὸ 1910, παντρεύτηκε ἕνα μέλος τοῦ Σοσιαλδημοκρατικοῦ Κόμματος τοῦ Λένιν (Μπολσεβίκοι), τὸν Ντμίτρι Κουζ’μὶν – Καραβάεβ (1885-1959). Ἀλλὰ ἀκόμη κι αὐτὴ ἡ ἐνέργεια δὲν τὴν ἔκανε νὰ νοιώσει πιὸ κοντὰ στοὺς «ἀληθινοὺς ἐπανάστατες».

Σεργκέι Χάκελ, Μαρία Σκομπτσόβα, μία διὰ Χριστὸν σαλὴ στοὺς μοντέρνους καιρούς, μτφρ. Νίκη Τσιρώνη, Ἀθήνα 1998


* στίχος ποιήματός της τὸ 1931

Το Ορθόδοξο μοναστήρι του αγίου Αντωνίου και του αγίου Κάθμπερτ στην Αγγλία.


Το Ορθόδοξο μοναστήρι του αγίου Αντωνίου και του αγίου Κάθμπερτ στην Αγγλία.

  




Το μοναστήρι του αγίου Αντωνίου και του Αγίου Κάθμπερτ είναι ένα ερημητήριο μέσα στην δικαιοδοσία της Ρουμανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ψηλά στους Νοτιοδυτικούς λόφους του Shropshire. Βρίσκεται σε ύψος   1,273 ποδιών, κάτω από την περιοχή Shepherd Rock, στις ανατολικότερες πλαγιές του  Stiperstones. Ο πατέρας Σιλουανός ζει μόνος του, σε μια εγκατάσταση που ήταν κάποτε το εξοχικό ενός ανθρακωρύχου και στα περίχωρα βρίσκονται είκοσι στρέμματα βοσκότοπων και δάσους. Ζει μια ζωή προσευχής, ησυχίας, λειτουργίας και εργασίας σύμφωνα με τις αρχαίες παραδόσεις του Ορθόδοξου μοναχισμού.    

 


Ο ιερομόναχος Σιλουανός ξεκίνησε την μοναστική ζωή το καλοκαίρι του 1990, στο μοναστήρι του αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή στο Tolleshunt Knights, στο Essex, το οποίο ιδρύθηκε το 1959 από τον Αρχιμανδρίτη Σωφρόνιο, υποτακτικό του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη. Όπως και ο Άγιος Σιλουανός, ο πατέρας Σωφρόνιος ήταν μοναχός του Μοναστηριού του Αγίου Παντελεήμονα στο Άγιο Όρος.



 
Δεν υπάρχει αυτοκινητόδρομος που να οδηγεί στο μοναστήρι. Ο αγροτικός δρόμος είναι μακρύς και κακοτράχαλος.

Ακολουθούν φωτογραφίες.

Το εσωτερικό του ναού του  μοναστηριού:



























Οι τοιχογραφίες, οι εικόνες του τέμπλου και οι κύριες εικόνες του ναού είναι έργο του Άγγλου αγιογράφου Aidan Hart.

Γίνονται συχνά λειτουργίες καθώς και η προσευχή του Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με, κατά τον τρόπο που γίνεται στο μοναστήρι του Αγίου Προδρόμου του Βαπτιστή στο Essex.

Έξω από το μοναστήρι:















































Η γύρω φύση:




























Αγιογραφίες:
























κείμενο και εικόνες  http://www.orthodoxmonastery.co.uk/Orthodox_Monastery/Welcome.html

μετάφραση orthodoxy-rainbow